زر در رهت از چهره نثار آوردم

گوهر ز دو چشم اشکبار آوردم

گر باد صبا رساند اندر گوشت

از آه شبانه گوشوار آوردم

تا از می عشق جرعه نوش تو شدم

حیران کمال و عقل و هوش تو شدم

چون پند تو گوشواره کردم در گوش

یعنی که ز جان حلقه بگوش تو شدم

چون شد دل و جانم از نگاهی مستت

دل شد که چو دست بند بوسد دستت

جان نیز بهم چشمی دل شد خلخال

وز چشم برون آمده شد پابستت

ای آنکه به هجران تو از جان سیرم

وز دوری رویت از جهان دلگیرم

از غیر تو دست بنده دستم بربست

وز مهر تو خلخال بپا زنجیرم

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم به حضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید

ای آنکه ترا پنجه شیری باشد

در جنگ غمت ساز دلیری باشد

سیب تو قبول کردم اما ترسم

این راست شود که سیب سیری باشد

ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد

خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد

سنگی که زدم بسینه از دست دلت

شایسته پیرایه بازوی تو شد

ای آنکه بدرگاه غمت رو کردم

خونها به دل رقیب بدگو کردم

بازوبندی که داده بودی ز وفا

چون رقعه مهر حرز بازو کردم

ای یار عزیز و دلبر سیمین تن

دادم ز برایت ارمغانی سوزن

یعنی که جهان ز هجر رویت شب و روز

چون چشمه سوزن است در دیده من

ای آنکه دلت ز هجر غمناک شده

وز دست دلت ناله بر افلاک شده

با این سوزن بدوزم انشاء الله

آن جامه که از دست غمت چاک شده

پیراهنی از برگ سمن نازکتر

وز لاله سرخ و نسترن نازکتر

دادم ز برایت که بپوشی آن را

بر آن بدنی کز دل من نازکتر

چون پیراهن ز دست محبوب آید

زیبا و لطیف و دلکش و خوب آید

روشن شد ازو چشم و دلم پنداری

پیراهن یوسف سوی یعقوب آید

ای آنکه باقلیم وفا سرداری

همواره خمار عشق در سر داری

هر چند که شرط عاشقی پاداریست

از بهر تو دوختم من این سرداری

آن سرداری که لطف کرد آن دلبر

شد زینت اندامم و پیرایه بر

تا دید فلک شمسه او را گفتا

خورشید به بین زد از گریبانش سر

ای گشته قبای حسن بر قد تو راست

قدت سروی که گلشن جان آراست

گر بر تنت این قبا به پوشی نه عجب

سروی و ز برک بر تن سرو قباست

زین تازه قبا که دست رنج مه ماست

پیراهن دشمن به تن از غصه قباست

گیریم به چابکی و خوبی او را

مانند قبای صحت اندر تن راست

ای آنکه باوج حسن تابنده مهی

باروی سفید و گیسوان سیهی

بستان ز من این کلاه و بر سر بگذار

تا خلق بدانند که صاحب کلهی

این تازه کله که داده دلبر ماست

چون هدیه دست دوست شد، افسر ماست

بوسیدم و بر فرق سرش جا دادم

تا خلق بدانند که تاج سر ماست

از سیلی غم رخ بنفش آوردم

با دل سخن از مشت و درفش آوردم

تا پای مبارک ننهد بر سر خاک

از دیده برای دوست کفش آوردم

خصم تو براه خیر هرگز نرود

از کعبه کسی به دیر هرگز نرود

من کفش تو را به پای کردم اما

در کفش تو پای غیر هرگز نرود