گر میری و مرتراست اقلیم وسیع

ور صاحب مکنتی و اورنگ رفیع

ارزان بتو باد هر چه داری که صفی

بی این همه در دو کون شاه است و شجیع

گر حق طلبی بحق خود شو قانع

حق همه کس ز حق رسد بی‌مانع

از حق خود ار زیاد خواهی ندهند

پیمانه بود دست و عطای صانع

باشد گرت از وجود درویش سراغ

آن نیست که نیستش ز کونین فراغ

در شهر فناست مجمع اهل فنا

زان جمع بو صفیعلی چشم و چراغ

یکرنگ بخم کن فکان زد صباغ

بر پرده خلق را بخود داد سراغ

بیرنگی خویش یعنی از این همه رنگ

بنمود چو آب از رخ لال بباغ

صوفی نشود کسی به پوشیدن صوف

بایست دلی مجرد از نقش و حروف

ترک دو جهان نکرده صوفی نشوی

بل تا هستی به وصف هستی موصوف

ای خسرو مُلک و دین شهنشاه نجف

ای رشته آفرینشت جمله به کف

جز مهر تو در جهان بسی گشت و نیافت

چیزی که صفی به او کند کسب شرف

دیدیم در این جهان بچشم تحقیق

مهر اسداللهست و آلش توفیق

بی فلک ولایتش ز طوفان هلاک

نرهی و شوی چنانکه گشتند غریق

تا بر نکنی با صطفای دل و دلق

قلاب علاقه و امید از خود و خلق

در حلقه ما مکش بخامی گردن

کز فقر خوریم طعمه بی‌منت خلق

گر سردی و نیست پای اکرامت لنگ

بر جام کسی مزن بنا کامی سنگ

مردی کرم است و مردمی ستاری

در مردی و مردمی مکن هیچ درنگ

ای هستیت از تمیز خلقان همه پاک

ذات تو منزه از عقول و ادراک

ما را تو ز خاک آفریدی و بتو

دانائی ماست چون توانائی خاک

ای آنکه منزهی تو از شبه و شریک

مملوک تو باشد آنچه هست از بد و نیک

نزدیکتری تو چونکه از من بر من

هم راه مرا ز خودبخود کن نزدیک

ای آنکه توئی بذات خود عین کمال

بر خلق رسد زخوان جود تو نوال

پوشی‌ تو معایبم چه حاجت یکسان

دانی تو حوائجم چه حاجت بسوال

گر طالب ره شدی ز مردان سبل

جو راهروی گذشته از جزو ز کل

کن مغز خرد معطر از طیب رسل

در بزم صفی که او گلابیست ز گل

ای آنکه بذات تست ذات تو دلیل

بر معرفتت عقول وافهام علیل

عرفان تو دل ز نور برهان تو یافت

عارف بتو ورنه کی شود عقل کلیل

یارب بتو عرض ناتوانی چکنم

اظهار حوائج نهانی چکنم

از حاجت مور و مار آگاه توئی

من عرض حوائج نهانی چکنم

یارب ز گناه خویش شرمنده منم

بر هر چه عقوبت است زیبنده منم

غفار توئی غنی توئی شاه توئی

بدکار منم گدا منم بنده منم

ای شیر خدا ولی حق مالک دین

نور دل عارفان مه ملک یقین

گامی که زدیم بر تو لای تو بود

در مسلک ماست حاصل فقر همین

یارب تو ببخشای بناداری من

بر بیکسی و فقیری و خواری من

هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست

امید منست از گنهکاری من

ای شیر خدا ولی حق مالک دین

ای لنگر آسمان و مسمار زمین

دست من مبتلای درمانده بگیر

حال من بینوای بیچاره ببین

یارب تو مرا بیار من مقرون کن

حال و دل او بمهر من مفتون کن

از خاطر او غیر مرا بیرون کن

وندر دل او مهر مرا افزون کن