هر چند که مرد قول و فعلش تبه است

برداشتن پرده ز کارش گنه است

رسوا شود آنکه می درد پرده خلق

زر قلب در آید و محک روسیه است

از راز دو کون گر کس آگاه افتد

چون جاده سر براه هر راه افتد

بیچاره به تنگنای دولت چه کند

مانند شناوری که در چاه افتد

شیرینم و مغز سخنانم تلخ است

عیش همه عالم از زبان تلخ است

منهم از خویش در عذابم که مدام

از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

خوبان که همی رمند ز افسون فلک

رامند به بی تعینان بیشترک

در صید بتان جامه صیادی پوش

پا تابه و گیوه و کلاه و کپنک

هنگام بهار سیر گلشن نکنیم

تا بلبل را بخویش دشمن نکنیم

تا نستانیم رخصت از پروانه

در خانه خود چراغ روشن نکنیم

پر داغ دل از جور جهانیست مرا

از هر که نشان دهی نشانیست مرا

تنها نه همین ستم کش افلاکم

هر ذره خاک آسمانیست مرا

برگشتن عمر را نمود آمدنت

بسیار بکام شوق بود آمدنت

از آمدنت که نوبهار طربست

دانی که چه بهتر است زود آمدنت

جا کرده اگر شاخ گلی در دل من

تنگ آمده است از دل بیحاصل من

خاک که شدم که او سر از من نکشید

از خاک چمن سرشته گوئی گل من

با عقده غم خوشم که کام دلم اوست

اینجاست که هر چه حل شود مشکلم اوست

بی ناله دمی نیم که از خرمن عمر

هر چیز بباد می دهد حاصلم اوست

تا تکلیف تو جا مهیا نکند

در انجمن تو بوالهوس جا نکند

بیقدر منم که هر کجا بنشستم

تا دل نخلد جای مرا وا نکند

با گردش دهر و خلق پرشور و شرش

کاری که نداری چه غمست از حذرش

خاریکه تمام مایه آزارست

در پا نخلد تا ننهی پا بسرش

گویند ز رخ طره پیچان برداشت

از شاخ گل آشیان مرغان برداشت

او زلف برید یا صبا ز آتش حسن

خاکستر دلهای پریشان برداشت

دل قافله درد ترا مرحله بود

وین دشت بلا خیمه اش از آبله بود

تا رفت غم تو هر چه بود از دل رفت

آبادی کاروان که از قافله بود

با ما کین سپهر و انجم پیداست

ناسازی بخت بی ترحم پیداست

چون خشکی آشیانه در گلبن سبز

بیبرگی ما میان مردم پیداست

ای شوخ بغمزه بر سر جنگ مباش

وی گل ز خزان حسن بیرنگ مباش

شمشیر که زنگش بزدایند خوشست

ابروی تو گر ریخته دلتنگ مباش

گویند کلیم توبه آسان شکند

در میکده آشکار و پنهان شکند

فصل گل و خون گرم حریفان بسیار

تا توبه بود خاطر یاران شکند؟

خواری از دهر دانش اندوخته دید

از بی ادبان جور ادب آموخته دید

با تیره دلان زمانه را کاری نیست

آفت از باد شمع افروخته دید

ای خاک در تو سرمه بینائی

افسوس که بعد از این جهان پیمائی

لشکر همه در شهر فرود آمد و من

در خانه زین بماندم از بیجائی

از رنج سفر گفتم اگر دل ریشست

در برهان پور مرهم از حد بیشست

اکنون پی خانه دربدر می گردم

ره طی شد و همچنان سفر در پیشست

ای آنکه دلت زر از غیب آگاهست

بیجائی و برشکال بس جانکاهست

جز خانه زین خانه ندارم آنهم

چون دست بآن رسید پا کوتاهست