تن خنگ بید، ارچه باشد سپید

به تری و نرمی نباشد چو بید

کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار

کفیده شود سنگ تیمار خوار

درخش، ارنخندد به وقت بهار

همانا نگرید چنین ابر زار

به دامم نیامد بسان تو گور

رهایی نیابی، بدین سان مشور

رسیدند زی شهر چندان فراز

سپه خیمه زد در نشیب و فراز

چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:

مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش

تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

فگندند بر لاد پر نیخ سنگ

نکردند در کار موبد درنگ

به یک باد اگر بیشتر تار رنگ

که باشد که بیشی بود بی درنگ

دو جوی روان از دهانش ز خلم

دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

بهارست همواره هر روزیم

به منکر فراوان، به معروف کم

مکن خویشتن از ره راست گم

که خود را به دوزخ بری بافدم

به دشت ار به شمشیر بگزاردم

ازان به که ماهی بیو باردم

اگر باشگونه بود پیرهن

بود حاجت برکشیدن زتن

جگر تشنگانند بی‌توشگان

که بیچارگانند و بی‌زاوران

وگر پهلوانی ندانی زبان

ورز رود را ماورالنهر دان

که هرگه که تیره بگردد جهان

بسوزد چو دوزخ شود با دران

بداندیش دشمن برو ویل جو

که تا چون ستاند ازو چیز او

سرشک از مژه همچو در ریخته

چو خوشه ز سارونه آویخته

نشسته به صد چشم بر باره‌ای

گرفته به چنگ اندرون باره‌ای