من سخن گویم، تو کانایی کنی

هر زمانی دست بر دستی زنی

دستگاه او نداند کز چه روی؟

تنبل و کنبوره در دستان اوی

شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی

زیر او سُمجی است، بیرون شد بدوی

چون یکی جغبوت پستان‌بند اوی

شیر دوشی زو به روزی دو سبوی

خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی

به اندا نمودند وخشور را

بدید آن سراپا همه نور را

کفن حله شد کرم بهرامه را

کز ابریشم جان کند جامه را

به کوه اندرون گفت: کمکان ما

بیا و بکن، بگسلد جان ما

توانی برو کار بستن فریب

که نادان همه راست ببند و ریب

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت

که از هیبتش شیر نر آب تاخت

چو گشت آن پریروی بیمار غنج

ببرید دل زین سرای سپنج

سگالندهٔ چرخ مانند غوچ

تبر برده بر سر چو تاج خروچ

که بر آب و گل نقش ما یاد کرد

که ماهار در بینی باد کرد

به دشمن بر، از خشم آواز کرد

تو گفتی مگر تندر آغاز کرد

نفس را به عذرم چو انگیز کرد

چو آذر فزا آتشم تیز کرد

ز هر خاشه‌ای خویشتن پرورد

که جز خاش وی را چه اندر خورد؟

نشست وسخن را همی خاش زد

ز آب دهن کوه را شاش زد

ببادافره جاودان کردمند

به دوزخ بماند روانش نژند

یکی بزم خرم بیاراستند

می و رود و رامشگران خواستند