همه ملوک جهان بنده کرده دهرت از آن

که هرگز از چو تویی کس ندیده استحقار

دگر ز جود تو یابد چو عالمی شادی

به مردی و به کرم عالمی بگیر و بدار

بود به مردی دیگر کسی مثال تو کم

[...]

ولیک اهلی از آن که تمامیش ثبت است

هم این خطش بغلامی نوشته است اقرار

دلیل او به تمامی جز این غلامی نیست

که بر تمامی او سکه ایست این معیار

اهلی که تمامیش غلامیست

[...]

الا که تا فلکش بحر درفشان باقیست

همیشه تا دل و دستست بحر را دربار

مدام تا کرم روزگار باشد عام

بروزگار نباشد جز از کرم مختار

تا فلک بحر درفشان باشد

[...]

یقین که بسته و محکم بود همی پیوست

ببسته دست و دل خصم محکم از مسمار

نگاهدار تو حق باد تا بروز حسیب

که پای عمر تو شد در رکیب برخوردار

بسته و محکم بود پیوسته تا روز حسیب

[...]

از آنکه چهره بر افروخته گلت راهست

مرا فروخته رخ شمع رویت از انوار

لبت چو میشکند گلشکر در آ دیگر

دمی دگر بچمن مشک کن بچشمان خوار

تو رخ چو گل مکن ایماه از سمن پنهان

[...]

ایا حریف گل اندام چون رسید بهار

ز بهر کام دل آور بلاله زار گذار

درست چون قدحست آفتاب گل برمی

بنوش ساغر و بر آتش دل آبی بار

گل در بهارست چون آفتابی

[...]

مخواه تا بتوان غیر ساقی گلچهر

به دور لاله کن از زهد غنچه سان انکار

مراست دیده بهنگام گلستان پیوست

بدان رفیق که باران شدست مرجان خوار

ایساقی گلچهره هنگام گلستانست

[...]

حریف بزم گل از جوی خلد زان مستست

که سبزه خضر خرامست بر لب انهار

شدست خلد برین باغ و بنگر از سبزه

دمیده خضر خطان را بگرد گل شب تار

رهین جام شرابست هوش اهل نظر

[...]

به سنبل چمنم زان نظر فتاد که هست

چنین عبیر فشان همچو طره دلدار

نمو نه رشته جان ساختستمش لیکن

ز جان بهست چو بشناختستمش یکبار

سنبل نمونه رشته جان ساختستمش

[...]

از آنکه چون گل بستان شده رخ مستان

چو مست از آن شده گل بسته لب ز خنده انار

چو بستان شد رخ مستان

چو مستان شد گل بستان

میان باغ دگر جوش میزند گل از آنک

چو مست باده مگر شوری افکند بهزار

حیات زندگیش همچو باده خون جوشد

که مرغ مست خروشد بنوحه از اشجار

ضعیف را بلب جو نشاط از آن خیزد

[...]

رسید سوی چمن سبزه و فرح بخش است

زهی ز بخت دل افروز گشته کشته و کار

تو خاک بین ز دم باد در سمن سایی

زهی چو روح دل آسا گلی عبیر غبار

چمن سبز و فرح بخش و دم باد سمن سای

[...]

یقین که لاله ساغر زده پرستدمی

نشانده عادل عهدش مگر زمی بکنار

میان گشوده لبان گل زمی دهان شسته

چنین که سد شریعت ببست شاه دیار

لاله ساغر زده بر سنگ و لب از می شسته

[...]

قرار مصر دل و یوسف شهنشاهان

شه دل آینه یعقوب خان ذومقدار

وجیه صورت و خسرو نژاد و صاحب علم

که هم مصاحب حلم است و هم حلیس وقار

یوسف شه نشان صاحب علم

[...]

بجان سروری از چشم مردمی ناظر

به گنج خوشدلی و بحرخرمی مختار

جان سروری چشم مردمی

گنج خوشدلی بحر خرمی

چنانچه مهر نماید فروغ بر همه کس

شدست نور فزا در همه دل ابرار

از آنکه ظل کرم گسترد همیشه کند

حجر بمهر هنر پروری در شهوار

مهر نما بر همه کس ظل کرم گستریش

[...]

نگه چو کرده سوی نعل خنگ او از دور

ز خویش رفته مه نو بگنبد دوار

بعرصه گرشه چوگان نموده گه گه زان

هلال مه مه ازین عرصه کرده است کنار

چو نعل خنگش نموده گه گه

[...]

وجود ماست کم از ذره یی و او چون مهر

در آمدست بجذب دل از یمین و یسار

دمیده در کرمش صد گل از سپهر امید

نموده سحری از اینگونه بر دل احرار

ما ذره و او در کرم سپهری

[...]

یقین که کس علم ظلم بر نمی دارد

که میزند کرمش کوس عدل در اقطار

اگر کند بگدایی تطاولی شاهی

کشد بصولت شاهی مقابلش بردار

علم ظلم نماند تطاولش

[...]

رواست آنکه غلامش کند زر تبت و قدر

عزیز یوسف مصری غلام و خدمتکار

براه اوست همه مشک ناب خاک زمین

وزوست خوار زمان در مقام عز و وقار

مشک در راه اوست خاک زمین

[...]