دشمنت را مباد جز دل بریان

هیچ دل سوز بهر دیده گریان

همچو خلق و مردمیت در جهان ندیده کسی

کاین نگفته تلخی و آن رد نکرده ملتمسی

دوستان دست خداوندیش می نامید

نی نی اینقطره ده آن بحر فشانش دانید

بی زبان کشته ز خود بلبل دلسوخته رفته

مگر از صاحب سیف و قلم اشعار شنفته

نافه گر مشک دهد غنچه چرا مشکین بوست؟

شمع اگر شعله دهد لاله چه افروخته روست؟

بود کلک ترا خال و خط رنگین

که سوزد حسن خطت صد دل سنگین

تو خضر رهروانی در کمالات

تو شبلی و جنیدی در مقامات

ما بثنای تو نه شایسته ایم

چون تو خداوندی و ما بنده ایم

عدویت چو شمع آمد ولیکن دم کشتن

که جانرا بصد زاری نیارد بدر بردن

چه فلک چه ملک قدمی نچمند

که دمی دعا سوی تو ندمند

زر، تو فشانی بر سر خاصان

یا شده ریزان برگ بهاران

تنها نه دشت هنر کرمها

تیغ تو شکست قلب تنها

وجود نه فلکت خاک ره بهر قدمی

ستاده خیل ملک بر درت باستحضار

در تو بوسه دهد کعبه گر صفا جوید

چنانکه بر قدمت چهره می نهد زوار

نه فلکت خاک قدم بوسه دهد

[...]

رکاب خنک فلک پیش رخش تست کران

که در هزیمت از او رفته شیر در پیکار

به پیش حمله او باد و آب سست تکند

اگر چه هست به تن همچو سنگ زیر سوار

پیش رخشت کش مبادا سست تک

[...]

نکرده ایم بجز مدحتت ستایش کس

روا نباشدم این شیوه هم مگر ناچار

کی بجز مدحت ستایش روا باشد مرا

زبان چه میکنم آخر اگر نه بیگه و گه

ثنای تو نکنم در سخن همی تکرار

چه کنم اگر به ثنای تو نکنم سخن

یقین که کار تو را شد ز علم شرع اساس

یقین که کام ترا شد ز حلم و صبر حصار

کار ترا شد ز علم کام ترا شد زحلم

رفیق گشت ترا فضل و لطف یزدانی

نگاهدار تو باشد حراست جبار

ترا لطف یزدان نگهدار باشد

بطوع من نگشایم کمر ازین خدمت

بصدق مدح تو کارم بود نه از اعسار

من نگشایم کمر از مدح شاه

وصال تا بشبش بر در تو کیست مگر

تنی که جز بسر سر تواند این رفتار

خسارت از چه خورم هرگز این سزاست ز عقل

چه خود هنر پی نشو و نماست در این کار

ولی نبود شکر در خور تو بازم ده

[...]