ای داده دوای دردم از دردی دن

من با تو خوشم گر تو خوشی هم با من

مست نظریست نیک بین عیب مکن

تلخی منما شیشه عیشش مشکن

خیالت چو برجانم آرد شبیخون

شبی آبم از دیده ریزد شبی خون

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر

شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر

پروانه شمع تو شد دل کز وفا دارد نشان

پروانه وصلش مده کش غم بخون دارد نشان

سخنت چو باد آرد سوی خاکسار گه گه

دل مرده زنده سازد چه قیامت است وه وه

کریما دل کند این ظن مرا هم دل درین بسته

که زر بر سر مرا پاشی که باری هست شایسته

علم عدل فرازد ممالکش

جگر ظلم گدازد تدارکش

فلک شد بنده درگاهت از بهر سرافرازی

چیست بنفشه رسته در غنچه سوسن سفید

مهر پیمبری برو پیک بشارت و امید

دستش که دهد کام خلق شهری

بحری که بود هر کفیش بحری

تازه جان سخن از همدمیش

بسته چشم خرد از محرمیش

نرگسش بود سحر سامری

لیکن این بود عین دلبری

دل تو خواند بعرش وانجم

و نحن اقرب الیه منکم

در از سخنت نبود دلجوتر و زیباتر

طوطی بسخن گفتن نبود ز تو دلجوتر

برکت کلک ترا از حرکت

حرکت از تو و از حق برکت

زهر در دست دوستانش نوش

نوش در کام دشمنانش نیش

طی نکند ثابته و سایره

گر بکشد کلک تو یک دایره

گلاب وار از لطفت گرفته است گل آب

نسیم خلق تو در شیشه کرده است گلاب

بسکه بلبل چشم بر روی خوش گل دوخته

لاله وارش چشم پرخون زآتش گل سوخته