این کاخ خاک بر سر جان سوخت بیتو حاصل

دام مراد وصلت تا کی شدست حایل

هرگز بجمال جز تو دستش ندهد

آراستنی چو صورت چین عالم

شیب ذقن غبغبش چین بچین

چین جبین بیش ز غبغب ببین

بی تو سمن مشک که بر رخت ریخت

خاک سیاهی بسر بخت بیخت

اصلا نبینی ما را بچیزی

کامد به پیشت عالم پشیزی

از تو کجا چاک نیست سینه به ناخن

تا بنویسم بحشر شرح تغابن

هلاک نرگس خویشم اگر کنی بارادت

کلاه بخت بچرخ افکنم چو گل ز سعادت

با زلف شب بنفشه شبه ساختستمش

نی نی شبست تیره بنشناختستمش

چو خراب یکنظرستمت چه شد ار دمی نگرستمت

چه شد ار دمی نگرستمت چو خراب یکنظرستمت

دل صید کمندت شد و چون او نه کم استت

در پای سمندت چو بمیرد چع غم استت

چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

لب تو شربت کوثر قد تو قامت طوبی

خد تو لاله نوبر خط تو سر خط خوبی

قد تو قامت طوبی لب تو شربت کوثر

خط تو سر خط خوبی خد تو لاله نوبر

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

بارخش وه نیز میدیدیم زین هوش خراب

باز اگر میبرد بارم را بدر بیمرگ از آب

ساقیا، بهار آمد قاش کن چه پنهانست

غنچه ای که میگرید نرگسی که خندانست

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

باغست چو خلد اکنون خلد ارنه قصورستش

بادست چو جان گر جان پیوسته حضورستش

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

تا شنید این جان مسکین بویی از آن زلف مشکین

تازه شد زان بوی مشکین داغها بر جان مسکین

ورد رخت دید جان وصف تراورد ساخت

گردترا یافت دل حاصل خود گرد باخت