در آبباغ گل اکنون که همچو جنت شد

بچین گلی که چو حور آمده است دیده گمار

کجاست نسبت یار از نسیم بستانش

چو حور اگر چه شمیمست گلشنش عطار

آفتابیست کزو نجم سعادت رخشد

وجیه روی و بعلم و هنر از آن ابری

هوای باده و جعد بنفشه دام دلست

گذر چو نیست ازین دام دل بیاد بیار

نه گر تو سنبل تر تافتستیش ای باد

بقصد دل چه بهم بافتستیش صد بار

همای سدره نشین باز آید از پندار

به خواریند حسودان تو ولی نازند

بمال و اینهمه را جز ز نعمتت مشمار

رود ز غصه خراب از درت عدو هر چند

شدست هوش دل ایجان ز دست باد ستم

کی آوری بفغانش بصبر با دست آر

وجود سنبل اگر سوخته چو بلبل شد

وجود بلبل ازو سوخت همچو سنبل زار

ایا حریف طرب چون وزید باد بهار

چو لاله می خور و مهر از زمانه چشم مدار

هباست بی می و گل عمر آتشی در زن

بهر چه دارد از اندیشه ات چو بوتیمار

رسید لاله و دارد بهر کمین خاری

[...]

مگر از شاه ولایت نظری یافته است

ندید چشم فلک همچه شاه اسماعیل

سمن چو ساقی دلجو به لاله زار آمد

که تا چو لاله برافروزد از رخش انظار

یقین که مستی بلبل چو غنچه پنهانیست

حیاتش از می ریحانیست آن خمار

گیرد از آن رو همه کس دامنش

فروغ اختر دولت از و نگر بیقین

تا مدار زمین است

یمین ملک ترا در عنان رود بسرور

همه روز تو به ز روز دگر

گنج کرمی درج هنر در قدمت

بحر هنر منست رشح قلمت

ختم هنرم بر کرم و لطف تو شد

بازاز سمن و گل چمن آراست جهان را

جان تازه شد از لطف هوا پیر و جوان را

صورتگر اشجار ز عکس گل و نسرین

سیمای سمن داد شب غالیه سان را

آیینه ی خور خاصیت کاهربا یافت

[...]

ای زندگی از غنچه ی لعل تو روان را

چون روی تو نشکفته گلی گلشن جان را

دل گرم می وصل تو در ساغر خورشید

یکذره چه تاب آورد این رطل گران را

هر وقت سحر، غنچه ی سیراب ز شبنم

[...]

بود پیوسته نیت در ریاض روضه رضوان را

که بوسد آستان روضه ی شاه خراسان را

مه ایوان یثرب افتاب مشرق و مغرب

که سقف مشهدش همسایه آمد عرش رحمان را

سجود آستانش دولت دنیا و دین بخشد

[...]

منم پیوسته در بزم سقیهم ربهم شارب

ز جام ساقی کوثر علی بن ابی طالب

به دوران گر نصیب خضر گشتی جرعه یی زان می

به آب چشمه ی حیوان نگشتی تا ابد راغب

گدایان قلندر شیوه ی ملک ولایت را

[...]

تا جهان بحر و سخن گوهر و انسان صدفست

گوهر بحر سخن مدحت شاه نجفست

والی ملک عرب سرور اشراف قریش

آنکه تشریف قدومش دو جهان را شرفست

شمع جمعست چو در گوشه ی محراب دعاست

[...]

بر کاینات آنچه یقین فرض و واجبست

مهر و محبت اسدالله غالبست

انسان ندانمش که نداند بهین قوم

آنرا که هل اتی علی الانسان مناقبست

فرقست از آنکه زاده ی دین آمد از ازل

[...]

تا بآیینه دل طوطی جان در سخنست

همدم جان و دلم ذکر حسین و حسنست

آن دو خورشید جهانتاب که از روی شرف

نور هر یک سبب روشنی جان و تنست

سبزه ی نار خلیلست خط سبز حسن

[...]

خطی که یک رقمش آبروی نه چمنست

نشان خاتم سلطان دین ابوالحسنست

علی موسی جعفر که مهر دولت او

ستاره ی شرف و آفتاب انجمنست

به نقش خاتم او گر هزار جوهر جان

[...]