دمید بر سمنت تا ز زلف و خط سنبل

مه من از شب زلفت نمود صبح قرار

برافکن از مه رخ پرده چاشت کن شامم

که بیشک آن مه رخ چاشت میکند شب تار

گدای در ز در ای آفتاب دور مساز

که تن بسوختش از حسرت این فقیر اطوار

لبان وصف دلم زان رخ چو آذریست (کذا)

که ثابت است بسی عاشق تو در اسرار

گر آنکه پیش همه نقش ملک چین گلهاست

[...]

نشسته ام همه شب دل حزین براه ستم

لب از فغان چو سگان بازو چشم کرده چهار

چرا تو تابی از افغان رخ ار چو سگ نالم

که هستمت همه شب پاسبان من بیدار

ملول از همه غم کیست چون من بی بخت

[...]

تویی که روز وصالم ز گریه زهر دهی

منم که خون خورم از آن دو لاله گون رخسار

اگر زکین کشدم غم گذار تا بکشد

تو جان دهی چو ببینیم یکنظر بردار

چو دیده ام برخت بیند و دعا خواند

[...]

دلم اگر همه شیرست بگذر از شمشیر

که خوار عاشق و غمخوارتست چون من خوار

کنون بعشق تو جیحون ز اشک خواهم ریخت

چو آب روی خود از گریه ریختم چو بحار

مگر که همدم اهل نظر ز عین وقار

بشمع عارض تو تافت تا فزود انوار

یقین که از نظر التفات بخت امشب

رخ چو لاله ات آمد مه تمام عیار

هوای گلشن کویت نسیم باد بهار

گدیی خرمن مویت شمیم مشک تتار

مگر گشود در جان هوای آن سر کوی

که بوی عنبر سارا دمید از آن گلزار

اگر چه دام بلایی گر آنکه بفریبی

همانست یاری اگر آن رقیب نیست دچار

از آن کشد همه این واله از تو داغ فراق

که نیست باده اش از نوش وصل نوشگوار

دمی که جرعه عشرت ز جام وصل کشم

کشد ز بخت بد آن چشم ره زنم بخمار

تبیست در تن من گرم دلبرا قدمی

که دانم از قدمت وار هم ز تابش نار

ترا ز عین وفا خواستم من از ایزد

بیاوصدق و صفابین و خشم و کین بگذار

وجود من که نمودش بدولت شاه است

[...]

ربود نقش رخت هوش من چه گر در عشق

حریف نقد دو کون است عاشق دیدار

وجود من ز محبت از آن چو برق افروخت

که رنگ آن دورخ افروخت چهره چون گلنار

دلم که ریش و جگر خون شدست از آن گرید

که شیر میشود از عشق دیده اش خونبار

رهین عشق دلم شد ز خنجر آهن

که سر نهاد بدامن مرا که آن بردار

یقین که عارض و روی تو در دل خوبی است

که هست عاشق خونین جگر ازو افکار

شدست گرد رخت زلف از شکن خرمن

بخوشه چین تو مشک ختن کند ایثار

هنوز در حد چین است جعد طره تو

[...]

زبسکه بوی تو آورده باد خاک رهش

ز شوق پای تو بوسید دل چو عاشق زار

نخورده باده بمستی شتافت در عشقت

کسی که پایه عشق از تو یافت مجنون وار

خراب گریه شدم آنچنان که دیده کنم

چو من که دیده جزاهای خویشتن بکنار

اگر چه زارتر از من کسی بدهر ندید

درونم اینهمه آه از چه دید آه از یار

لب تو جان کسی جان من زغمزه شکافت

بیا خدنگ غمت بین نشسته تا سوفار

شدست جان مرا تاب لیک ناچارست

حریف ناوک پرتاب کیست جز ناچار

زصد نگار تو داری ز بی نیازی ننگ

ز صد هزار فقیرت به دلنوازی عار

فتاده سر و بپایت همین هنر دارد

که جان برای قدت میدهند سرو و چنار

اگر نه آینه را گه گه ای پری بینی

دو عالم ارچه به بیزی نظیر چشم مدار

هزار ماه که محمل نشین شود پیشت

عجب که همسر از آن بینی ای فرشته وقار

یقین که سیمتنی لیک آتشین لعی

یقین که غنچه لبی لیک شکرین گفتار

ضرورش از رخ چون یاسمین سیم تنست

دلی که از چمن دوستی است برخوردار

که تیغ عدل شدش صیقل دل از زنگار

چو حیدر از قبلش هست روح بانیکان