بود سگان تو در حمله جمله چون شیران

کشند همچو سگ ا یشان گه وغا کفار

همین که شیرسگت حمله چون پلنگان کرد

لبان بقهر هژبران گشاد و گشت هزار

اگر هم افعی گنج از ره کمین شد خصم

بکش زکین عدوالبت ستان جهان زان مار

یقین که زود بیابی نمایش عالم

چو بر محیط گشایی قدم بدین پرگار

از آن کسی که ترا داده جان و خندیده

بمال و دین همه بینند بیشش از اخیار

مرید چون سر خود داده است و خشنودست

مراد دیده و در سود دارد استشهار

خمیر مایه گرفته آفتاب از کرمت

که میبرد همه خشک و تر از وی این اذخار

لوای فتح تو شد چون سحاب در خدمات

که می برد برکاتش شمال در اقطار

کلک ملک سخن که سخیست

دم توفیق همدمت بوده

غیرکلکت کسی ز زلف سخن

گره نظم و نثر نگشوده

هیچکس بی نسیم مرحمتت

[...]

ربودی از ازل این گوی لطف و حق دادت

که همنشین تو شد علم حیدر کرار

از آن نبود کسی چون تو در جهان هرگز

که با کرم دگران را تو گشتی استظهار

کام دل او کار کرم در همه حال

کار کرم او مدد اهل کمال

او را کرم عام و طمع کار همه

داده کرم او هوس اهل سیوال

سرور دهر بحر جود و کرم

منبع لطف و گنج علم و هنر

جز تو درد هرکیست کش همه دل

بسته در بندگی چو بنده کمر

جز ره مرحمت نمی پویی

[...]

داور کام ده مالک ملک

حاکم عدل دار الاسلام

کام مردم کرم او همه دم

کرم او همه را کام مدام

همه در کار دل اهل کرم

[...]

شاهی که گشت دین نبی را رواج بخش

در قهر و لطف تاج ستانست و تاج بخش

عجب تر این که ترا هست صد چو من مجنون

که از وفا بدرد رخت هستیش صد بار

منم که عالمی از دردمندیم سوزند

تویی که بر تو دعا دردمند لیل و نهار

از آن بسوخته مجمر صفت دلم محنت

که مجرمم من مست از شکایت دلدار

شکایتم که تو میسوزی از تغافل نیست

چنانکه زلف تو کند از تطاولم بن و بار

سرم فدای رهت مست من نظر کن باز

که باز عربده دارد دو نرگست دربار

عجب که عربده دارد غم تو بر دل و دین

غم تو غارت دین باشدش یقین کردار

اگر چه دارد اسیر غم تو آه و فغان

[...]

از آن که درد تو دل داد خواه هر در کرد

ز درد و داوری دل بحق برم زنهار

قبول درد توام داد پایه اقبال

دل مرا بدر آورد دردت از ادبار

نشان باغ بهشت آن جمال و حاجب و زلف

لب تو ساقی جانبخش و کوثر ابرار

بگوهر آن خط سبز تو خاتم خوبی

قد تو سایه طوبی کشیده در رفتار

یقین بلاغ من آنگه بود درست که شعر

بیان حال نماید به کلک سحر شعار

بیان حسن تو هر چند راغبم نکنم

که شوق آمده غالب بعقل دعوی دار

مه وصال تو هر کس که یافت تا بابد

بصبر جسته و ما را کجاست صبر و قرار

نکو بمکر و بدستان کجا شود حالش

اگر وصال نیابد بدست این بیمار

دمید بر سمنت تا ز زلف و خط سنبل

مه من از شب زلفت نمود صبح قرار

برافکن از مه رخ پرده چاشت کن شامم

که بیشک آن مه رخ چاشت میکند شب تار

نشسته ام همه شب دل حزین براه ستم

لب از فغان چو سگان بازو چشم کرده چهار

چرا تو تابی از افغان رخ ار چو سگ نالم

که هستمت همه شب پاسبان من بیدار

ملول از همه غم کیست چون من بی بخت

[...]