خود فزاید همیشه گوهر اخش

خود فزاید همیشه مهر فروغ

کجا من چشم دارم بر سخایت

گل لاله نروید از سماروغ

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

ناید زور هزبر و پیل ز پیشه

ناید بوی عبیر و گل ز سماروغ

گرفتم به جایی رسیدی به مال

که زرّین کنی سندل و سندلک

ای میر نوازنده و بخشنده و چالاک

ای نام تو بنهاده قدم بر سر افلاک

به مستحقان ندهی هرآنچه داری و باز

دهی به معجر و دستار سبزک و سیماک

بکوه ساوه (ساده) ز تو مرگ بر نخواهد گشت

همی دراید در روی تو از آن آژنگ

اگر نخواهی بر دشت ساوه شو بنشین

وگر بخواهی درشو بقلعۀ بشلنگ

به هیچ در نروی تا در آن نیابی سود

به هیچکس نروی تا در آن نبینی رنگ

ای بر سر خوبان جهان بر سرهنگ

پیش دهنت ذرّه نماید خرچنگ

چو دیلمان زره پوش شاه مژگانش

بتیر و زوبین بر پیل ساخته خنکال

هیون چو جنگ بر آورد و یون فکند بر او

بگوش جنگ نماید همی خیال دوال

مگر ز چشمۀ خورشید روز دولت تو

ندید خواهد تا روزگار حشر زوال

شاها هزار سال بعزّ اندرون بزی

وانگه هزار سال بملک اندون ببال

بدان ماند بنفشه بر لب جوی

که بر آتش نهی گوگرد بفخم

چرا بگرید زار ار نه غمگنست غمام

گریستنش چه باید که شد جهان پدرام

سخاوت تو ندارد درین جهان دریا

سیاست تو ندارد بر آسمان بهرام

عجب دو چیز بیک چیز داد یک چیزش

بملک داد سر تیغ او قرار و قوام

دو چیز را حرکاتش همی دو چیز دهد

علوم را درجات و نجوم را احکام

سه چیز را بگرفتند از سه چیز همه

ز دولت اصل و ز حق صحبت وز فخر سنام