خیال آشنائی بر دلم نگذشته بود اول

نمیدانم چه دستی طرح کرد این آشنائی را

بکوش و دانشی آموز و پرتوی افکن

که فرصتی که ترا داده‌اند، بی بدل است

دل پاکیزه، به کردار بد آلوده مکن

تیرگی خواستن، از نور گریزان شدن است

طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد

کیفرش، فرجام بال و پر به خون آلودن است

با قضا، چیره زبان نتوان بود

که بدوزند، گرت صد دهن است

دور جهان، خونی خونخوارهاست

محکمهٔ نیک و بد کارهاست

سزای رنجبر گلشن امید، بس است

به دامن چمنی، گلبنی نشانیدن

به رهنمایی چشم، این ره خطا رفتم

گناه دیدهٔ من بود، این خطاکاری