دَسْتِ ته کافِرْ، نامُسَلْمونْ بَوُوئمْ

بِهِشْت مذهبْ وُ، رویِ ایمونْ بُوُوئِمْ

کافروَچهْ بوئهْ، مِنْ چِسُونْ بَوُوئِمْ؟

هر طورْ که خواهشْ بُو، اوُنچنُونْ بَوُوئِمْ

اَبْرْ نِهِلِّهْ ماهْ رِهْ هِلالْ بَوینِمْ

رقیبْ نِهِلِّهْ دیدارِ یار بَوینمْ

الهی رقیبْ تِرْ پای دار بَوینِمْ

روُ دَرْ قِبْلِهْ زِوُونْ ره لالْ بَوینِمْ

بییَمِّهْ تنه باغِ گِلْ‌رِهْ بَچینمْ

بییمِّهْ تنه چَلْ پِلِّهْ‌رِهْ دَچینِمْ

بییمِّهْ تنه باریکْ مییُونْ کَشْ هیرِمْ

بییَمّهْ تنه دَرْ دَکِفِمْ بَمیرِمْ

امیر گته: ماه دَه وُ چاره ته دیمْ

بی غنچه گِلْ اَوِّلْ بهارِهْ ته دیمْ

یا مَخْمِلِهْ یا شمسِ نِهاره ته دیمْ

یا یوسفِ مَصری یادگاره ته دیمْ

یاربْ بوینمْ دولتْ‌رِه من به ته کومْ،

ته روشنهْ روزْ، هرگز نَوِّهْ رنگِ شُومْ،

تو شاهِ خوبونی وُ خجیرهْ ته نُومْ

همیشه فَلِکْ چَرْخْ بَزِّنِهْ به ته کُومْ

هر سِوا که خوؤ در بییِهْ ما ته، ته دیمْ

ته زِلْفْ قیامتهْ، عَرِصاتِهْ، ته دیمْ

شیر و شکّر و قَند وُ نواته، ته دیمْ

امیر گنه: سی سَرْ صَلِواته، ته دیمْ

عشقْ اونْ عشقه که رُسوا مَجی به عالِمْ

دایم دچِش گوشهْ بخاسِنّهْ نَمْ

مثالِ مجنونْ، غَمْ به صحرا کِنی کَمْ

به غیرِ شه دوُسْتْ با دیگری کِنی رَمْ

حمّوم شونی دُوستْ، مره هَم بَوْ بییارِمْ

تاس وُ تَشت و نارِنْجْ به سَرِ دَستْ دارِمْ

کَمِنْ رِهْ گِلوُشورنی، مِنْ شه چِشْ مٰالِمْ

شایدْ کُوره چِشْ سُو بَکِنِهْ به عٰالِمْ

عهدْ بکِرْدِمِهْ بی تُو نَرْگِسْ نکارِمْ،

اونْجه که نرگسْ بکارِنْ، کارْ ندارِمْ،

وَنُوشه نَچینِمْ، گِلْ‌رِهْ بُو نَکِنِمْ

دَسْتْ بهشته یارْرِهْ مِنْ رِجو نَکِنِمْ

عهد بَکِرْدِمِهْ ته لُو شه بِنْ گُوم نَیِرِمْ

عَهدْ بکردمه ته نُوم رِهْ زِبُون نَیِرِمْ

نییمْ به سر راه، تنه دامُونْ نَیِرِمْ

بَمیرِمْ شه واسَر وُ تنه نُومْ نَیِرِمْ

دِلْ که با وِصالْ خو بکرد بُو اَندی تُومْ

کَیْ بونه تنه فُرقتْ بئیره آرُوم؟

هِچّی مسلمون‌ها نَکِفِهْ عِشقِ دُومْ

آتشْ زنّی هر کس که در بییه ته دُومْ

تو شاهْ مُرتضایی، مرتضانه ته نُوْمْ

اِنشالّا بَگِرْدِهْ وِنِه نُومْ به ته کُومْ

اَیْ رستمْ، رَخْشْ رِهْ بگاردَنه به ته کُومْ

هزارْ دِشمنِ سَرْ به فدایِ ته نُومْ

من ته وَرْ عالمْ درد وُ واکْ بَچینِّمْ

ته مقبوله چِشْ بَوِرْدِهْ عَقل وُ دینِمْ

ته وَصف وُ ثنا گمّه، هر جا نشینِمْ

نفرین هِکِنْ تو بَکِتْ یاری گزینِمْ

امیر گنه: عاشقمه ته از زر و سیم

شه جان‌ره فدا کمّه ته، با زر و سیم

من عاشق اومّه که دچی به شه دیم

اونخال که خشه دیم دارمه، وسّه ته دیم

نماشونه سر ویشهْ بَئیهْ روشِنْ

امیر و گوهر بُوِرْدِنهْ گُو بدوشِنْ

شیرْرِهْ بَوِرِنْ با همْ بازار بَروشِنْ

زَربَفتْ هئیرنْ گوهِر تنْ دَپُوشِنْ

میراث منه مهر و بفا وَرزییِنْ

نه عادته مه جان رِهْ جفا شَنییّنْ

مه پیشُونِه ته غمزهُ و نازْ کَشیینْ

ته شیوُولِهْ مه دِلْ‌رِهْ برا جنییّن

اُونْ صورتگِرونْ که صورتهٰا کَشیینْ

قَلِمْ، دَسْت بَکِتْ تا ته صورتْ بدیینْ

اوُنْ حاجیونْ که نه خِنِهْ‌رِهْ بَدییِنْ

ته چیرهْ نَدی، سختْ سرگردونْ بَییِنْ

خِتا و خُتَنْ، تا هندوستان پائینْ

تا دشتِ قبچاق و سَرحدِّ مدائینْ

سی اَرْمُؤنِهْ مِهْ دِلْ اولا اینْ:

دوستْ‌رِهْ کَشْ بوینمْ سَرْ به بالینْ

امیر گنه: چی کالهْ رَحْمْ دارمه یارونْ!

دَرْشُو شَحْم و لَحْمْ، کَشِهْ چَمْ دارمه یارونْ!

دستْ زَمّهْ زِلْفِ خَمْ‌رِهْ، چَمْ دارمه یارونْ!

اونْ کانِ طلایِ احمرْ دارمه یارونْ!

من عاشِقِ اونْ زِلْفِمه، که خَمْ دارنه یارونْ!

بَشُورْدِهْ گِلُو، هِلا نَمْ دارنه یارونْ!

گاهی به ختا شُونِهْ، رَمْ دارنه یارون!

گاهی به ختنْ شُونِهْ، چَمْ دارنه یارون