کسی کرد نتوان ز زهر انگبین

نسازد ز ریکاشه کس پوستین

جهان خیره ماند ز فرهنگ او

از آن برز و بالا و اورنگ او

بدیشان نبد ز آتش مهر تیو

بیک ره برآمد ز هر دو غریو

یکی مهره بازست گیتی که دیو

ندارد بترفند او هیچ تیو

چو آمیغ برنا شد آراسته

دو خفته سه باشند برخاسته

شب از حملۀ روز گردد ستوه

شود پرّ زاغش چو پرّ خروه

بفرمود تا آسنستان پگاه

بیامد بنزدیک رخشنده ماه

بدو داد فرخنده دخترش را

بگوهر بیاراست اخترش را

نشستند بر گاه ، ماه شاه

چه نیکو بود گاه را شاه و ماه

گرانمایه کاری بفرّ و شکوه

برفت و شدند آن بآیین گروه

کف یوز پر مغز آهو بره

همه چنگ شاهین دل گودره

نه از خواب و از خورد بودش مزه

نه بگسست از چشم او نایزه

فلاطوس برگشت و آمد براه

بر حجرۀ وامق نیکخواه

پدر داده بودش گه کودکی

به آذار طوس آن حکیم ذکی

به مرگ خداوندش آذار طوس

تبه کرد مر خویشتن بر فسوس

ز جوی خورا به چه کمتر بگوی

که بسیار گردد بیکبار اوی

بیابان از آن آب دریا شود

که ابر از بخارش ببالا شود

درو آب چشمه ، در او آب جوی

که رنجه نبودی درو آب جوی

چنان دان که این هیکل از پهلوی

بود نام بتخانه ار بشنوی

لب بخت پیروز را خنده ای

مرا نیز مرو ای فرخنده ای

سر که یابد گسسته کیسنه را

دور باشد بتاوه کرسنه را

نتوان ساخت از کدو گوداب

نه ز ریکاشه جامۀ سنجاب

شاه غزنین چو نزد او بگذشت

چون دویزه بگردش اندر گشت