دلش نگیرد ازین کوه و دشت و بیشه و رود

سرش نپیچد از این آب کند و لوره وخر

ملک چو اختر و گیتی سپهر و در گیتی

همیشه باید گشتن چو بر سپهر اختر

بشاهنامه همی خوانده ام که رستم زال

گهی بشد ز ره هفتخوان بمازندر

چگونه کرد مر آن دلهرای بیدین را

نشانش چون کند از باز پیش در لوکر

چگونه گیرد پنجاه قلعۀ معروف

یکی سفر که کند در نواحی لوهر

بلفظ هندو کالنجر آن بود معنیش

که آهن است و بدو هر دم از فساد خبر

چو ده دهی(؟) که بد و نیک وقف بود برو

به زنگبار و به هند و به سند و چالندر

تو چگونه رهی که دست اجل

بر سر تو همی زند سر پاس

تاسه گردم ترا چو حق شنوی

من نگویم رواست شوتوبتاس

بلبل همی سرآید چون بارید

قالوس و قفل رومی و جالینوس

خود فزاید همیشه مهر فروغ

خود نماید همیشه گوهر اخش

تو نبینی که اسب توسن را

بگه نعل بر نهند لبیش

دندان و عارض بتم از من ببرد هوش

کاین در نوش طعمست ، آن ماه مشکپوش

جوشان شده دو زلف بت من بروی بر

جانم بر آتش است از آن آمده بجوش

اندر چهار چیزش دارم چهار چیز

[...]

خود فزاید همیشه گوهر اخش

خود فزاید همیشه مهر فروغ

کجا من چشم دارم بر سخایت

گل لاله نروید از سماروغ

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

ناید زور هزبر و پیل ز پیشه

ناید بوی عبیر و گل ز سماروغ

گرفتم به جایی رسیدی به مال

که زرّین کنی سندل و سندلک

ای میر نوازنده و بخشنده و چالاک

ای نام تو بنهاده قدم بر سر افلاک

به مستحقان ندهی هرآنچه داری و باز

دهی به معجر و دستار سبزک و سیماک