ای دریغا کزین منور جای

زیر خاک مغاک باید شد

پاک ناکرده تن ز گرد گناه

پیش یزدان پاک باید شد

با چنین خاطری چو آتش و آب

[...]

گر چو شته دلت بیفشارند

قطره ای خون ازان برون ناید

گولی تو از قیاس که گر بر کشد کسی

یک کوزه آب ازو بزمان تیره گون شود

فغان زان پریچهر عیار یار

که با منش دائم به پیکار کار

دو زلف سیاهش بماند بدان

که دو زاغ دارد بمنقار قار

دهانی چو یک نار دانه دو نیم

[...]

حکایت کند نرگس اندر چمن

ز چشم دلارام روز خمار

ز مینا یکی شاخ دیدی لطیف

درم برگ آن شاخ و دینار بار

چو فیروزه بر آینۀ آبگیر

[...]

تو گفتی ز اسرار ایشان همی

فرستد بدو آفتاب اسکدار

تویی آن داور محکم که از دادش بنی آدم

بیارامیده در عالم چو مؤمن در حق شیذر

بگیر ای شاه آزادت ملک طبع و ملک زاده

ز دست دلبران باده در این هرمرد شهریور

بسوی خورابه رایت کشید

که بد خانه ای مستقر و مقر

همی بکشتی تا آدمی نماند شجاع

هی بدادی تا آدمی نماند فقیر

دل و دامن تنور کرد و غدیر

سرو و لاله کناغ کرد و زریر

بنام و کنیتت آراسته باد

ستایشگاه شعر و خطبه تا حشر

گرفت از ماه فروردین جهان فر

چو فردوس برین شد هفت کشور

شه گیتی ز غزنین تاختن برد

بر افغانان و بر گبران کهبر

شکار باز خرچال و کلنگ است

شکار واشه ونج است و کبوتر

چریده دیو لاخ ، آکنده پهلو

بتن فربه ، میان چون موی لاغر

سپهسالار ایران کز کمانش

خورد تشویر ها برج دو پیکر

اگر بر اژدها و شیر جنگی

بجنباند عنان خنگ زیور

ترنج زرد نگه کن ز شاخ چون رخ من

که سرخ بود به نیسان و زرد گشت بمهر

همی گرفت به ببر و همی گرفت به یوز

چو گرد باد همی گشت از یمین و یسار