دشمن پی دشمنی کمر می‌بندد

بیگانه ره نفع و ضرر می‌بندد

گر دعوی دوستی کند دولت روس

کی دوست به روی دوست در می‌بندد

هر گل که ز یکرنگی خود بو دارد

در باغ هزار تهنیت گو دارد

روزی به چمن اگر در آیم چو هزار

من بو نکنم گلی که صد رو دارد

دل زمزمه های انقلابی دارد

در عین جنون حرف حسابی دارد

گوید که ز چیست مستشار بلدی

این طور سر خانه خرابی دارد

آن کس که مقام مستشاری دارد

در مالیه اختصاص کاری دارد

راپورت ورا اگر بدقت خوانی

بیش از همه چیز امیدواری دارد

این چرخ برین که سرفرازی دارد

بر جنس بشر دست درازی دارد

با پرده دلفریب پر نقش و نگار

یک لحظه دو صد هزار بازی دارد

چشم تو خدنگ سینه دوزی دارد

خشم تو پلنگ کینه توزی دارد

هر چند بود دل تو چون آهن سخت

پرهیز از آن ناله که سوزی دارد

هر کس که به دل چو لاله داغی دارد

کی میل گل و گردش باغی دارد

ما گوشه نشین ز بی دماغی شده ایم

خوش آنکه به فصل گل دماغی دارد

این خانه دگر چو نی نوایی دارد

وز راز درون به سر هوایی دارد

یکسان نبود وضع سیاست دایم

هر روز سیاست اقتضایی دارد

فکر نوئی از برای ما باید کرد

وین شیوه کهنه را رها باید کرد

با زور مجازات و فشار قانون

ما را به وظیفه آشنا باید کرد

گر درد عموم را دوا باید کرد

با کوشش مستشار ما باید کرد

اما ز ره پند نصیحت گاهی

او را به وظیفه آشنا باید کرد

یا سد ره فقر و غنا باید کرد

یا چاره درد فقرا باید کرد

صد کار برای خاطر خود کردیم

یک کار هم از بهر خدا باید کرد

در گاه عمل شتاب می‌باید کرد

جان باخته فتح باب می‌باید کرد

ای کاش که توده بعد ازین می‌دانست

کز جنس خود انتخاب می‌باید کرد

با عزم متین شتاب می‌باید کرد

همراهی شیخ و شاب می‌باید کرد

با دقت هرچه بیشتر در این بار

مرد عمل انتخاب می‌باید کرد

در کعبه برهمنی نمی‌باید کرد

بی‌زور تهمتنی نمی‌باید کرد

تا کار به دوستی میسر گردد

اقدام به دشمنی نمی‌باید کرد

با این ره و رسم بد چه می‌باید کرد

بگذشته بدی ز حد چه می‌باید کرد

برگشته محیط ما ز دیو و دد و دام

با این همه دیو و دد چه می‌باید کرد

آن میر که جا در اطلس و قاقم کرد

در جامعه خوش نامی خود را گم کرد

دانی که بود به چشم مردم محبوب

هرکس که نگاهداری از مردم کرد

درد و غم خوبان جوان پیرم کرد

بد عهدی آسمان زمینگیرم کرد

من ماندم و من با همه بدبختیها

ای مرگ بیا که زندگی سیرم کرد

آن خودسر مرتجع که دل‌ها خون کرد

پامال هوای نفس خود قانون کرد!

دیدی که چه سان دست طبیعت او را

از دایره با مشت و لگد بیرون کرد؟

وستال پی دفاع دل یکدله کرد

پس پیش وزیر و شه ز طوفان گله کرد

دیروز فغان ما گر از خارجه بود

امروز رواست شکوه از داخله کرد

آن شیخ که دم ز علم اخفش می‌زد

با ساده‌رخان باده بی‌غش می‌زد

دیدم که برای دستمالی موهوم

بی‌واسطه قیصریه آتش می‌زد