ای آنکه بمن ز من تو نزدیکتری

تا کرده بیان ز حالتم باخبری

قلب و بصرم بنور خود روشن کن

ای آنکه مرا خالق قلب و بصری

جز صلح و صفا نباشدم کرداری

با رد قبول کس ندارم کاری

آزار جهانی ار کشم آن خواهم

کز من نرسد به هیچ‌کس آزاری

گر تابع‌ امر و نهی قرآن باشی

آسوده ز انقلاب دوران باشی

امنیت جسم و روح در ایمانست

ایمن باشی گر اهل ایمان باشی

در خم غدیر کز خدای ازلی

رفت آن همه تاکید بتعیین ولی

دانی چه نتیجه کشف شد از اسلام

مقصود علی بود و تولای علی

سلطان سریر لامکانست علی

مولا و ‌امیر انس و جان است علی

آگه ز علوم کن فکان شیر خدا

ممدوح همه خلق جهان است علی

ای آنکه خداوند حدوث و قدمی

فرمانده عرش و فرش و لوح و قلمی

من جمله خطا و سهو و جرم و گنهم

تو صاحب لطف و عفو وجود و کرمی

بر منتظران ورود یار جانی

ماند بدو ‌امر گویمت تا دانی

یا مرده دوباره زندگانی یابد

یا زنده رسد به عمر جاویدانی

ای سر خفی نور جلی ادرکنی

ای دست خدای ازلی ادرکنی

تو دست خدائی و من افتاده ز پای

یا حضرت مرتضی علی ادرکنی

ای نفس نبی شخص ولی ادرکنی

سر صمد لم یزلی ادرکنی

مولای فقیران شه مردان الغوث

یا پیر دخیل یا علی ادرکنی

از دیدهٔ دل اگر رضا را بینی

مرآت جمال کبریا را بینی

گر پرده اوهام به یکسو فکنی

اندر پس این پرده خدا را بینی

تا کی به زمان نیک و بد می‌بینی

از چشم قبول و چشم رد می‌بینی

اینها همه پرتو جمال ازلی است

کز صبح ازل تا به ابد می‌بینی

زد روز ازل مشیت اللهی

بر نام حسین کوس شاهنشاهی

زان سرکه میانهٔ حسین است و خدا

کس را نبود غیرخدا آگاهی

زنهار مکن به حق خود کوتاهی

خوش خواه برای خلق از آگاهی

زیرا که برای خویشتن خواسته‌ئی

آنرا که برای دیگران میخواهی

تا اهل ثبات و حلم و تمکین نشوی

آسوده دل از نفاق و تلوین نشوی

بد میگذرد به آنکه بد بین باشد

هشدار بنوع خویش بد بین نشوی

ای حجه حق بملک حق شاه توئی

امروز به خلق هادی راه توئی

درد دل ما ز لطف خود درمان کن

از درددل هرکسی آگاه توئی

گر کنی خاک را زر از حکمت

ندهندت زیاده از قسمت

قصهٔ روز جزا دانی که چون

هرکه بامش بیشتر برفش فزون

افتادگی نکو بود‌ اما بجای خویش

چوبی که نرم گشت خورد موریانه‌اش

همان به بد و نیک مردم نگویی

که بد را بدی بس نکو را نکویی

صافی از آینه‌ آموز و بهرحال بساز

تا همه خلق جهان خویش بتو بنمایند