گفت: ای من، مرد خام کل درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

بینی و گنده دهان داری و نای

خایگان غر، هر یکی همچون درای

پیسی و ناسور کون و گربه پای

خایه گر داری تو، چون اشتر درای

آبکندی دور و بس تاریک جای

لغز لغزان چون درو بنهند پای

زشت و نافرهخته و نابخردی

آدمی رویی و در باطن بدی

من سخن گویم، تو کانایی کنی

هر زمانی دست بر دستی زنی

دستگاه او نداند کز چه روی؟

تنبل و کنبوره در دستان اوی

شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی

زیر او سُمجی است، بیرون شد بدوی

چون یکی جغبوت پستان‌بند اوی

شیر دوشی زو به روزی دو سبوی

خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی

به اندا نمودند وخشور را

بدید آن سراپا همه نور را

کفن حله شد کرم بهرامه را

کز ابریشم جان کند جامه را

به کوه اندرون گفت: کمکان ما

بیا و بکن، بگسلد جان ما

توانی برو کار بستن فریب

که نادان همه راست ببند و ریب

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت

که از هیبتش شیر نر آب تاخت

چو گشت آن پریروی بیمار غنج

ببرید دل زین سرای سپنج

سگالندهٔ چرخ مانند غوچ

تبر برده بر سر چو تاج خروچ

که بر آب و گل نقش ما یاد کرد

که ماهار در بینی باد کرد

به دشمن بر، از خشم آواز کرد

تو گفتی مگر تندر آغاز کرد