ای باد سحر تو از سر نیکوئی

شاید که حکایتم به آن مه گوئی

نی نی غلطم گرت بدوره بودی

پس گرد جهان دگر کرا میجوئی

ای باده تو باشی که همه داد کنی

صد بنده به یک صبوح آزاد کنی

چشمم به تو روشنست همچون خورشید

هم در تو گریزم که توام شاد کنی

ای باطل اگر ز حق نَگْریزی چکنی

وی زهر به جز تلخی و تیزی چکنی

عشق آب حیات آمد و منکر چون خر

ای خر تو در آب درنمیزی چکنی

ای باغ خدا که پر بت و پر حوری

از چشم خلایق اینچنین چون دوری

ای دل نچشیده‌ای می منصوری

گر منکر آن باغ شوی معذوری

ای بانگ رباب از کجا می‌آئی

پرآتش و پر فتنه و پر غوغائی

جاسوس دلی و پیک آن صحرائی

اسرار دلست هرچه می‌فرمائی

ای پر ز جفا چند از این طراری

پنهان چه کنی آنچه به باطن داری

گر سر ز خط وفای من برداری

واقف نیم از ضمیر دل پنداری

ای بر سر ره نشسته ره می‌طلبی

در خرمن مه فتاده مه می‌طلبی

در چاه زنخدان چنین یوسف حسن

خود دلو توئی یوسف و چه می‌طلبی

ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی

دل را ز غرور نفس پرداختیی

گر معرفتش ترا مسلم بودی

یک لحظه به غیر او نپرداختیی

ای پیر اگر تو روی با حق داری

یا همچو صلاح دست مطلق داری

اینک رسن دراز و اینک سر دار

بسم الله اگر سر انا الحق داری

ای ترک چرا به زلف چون هندوئی

رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی

نتوان دل خود را به خطا گم کردن

ترسم که تو ترکی و به ترکی گوئی

ای چون علم بلند در صحرائی

وی چون شکر شگرف در حلوائی

زان میترسم که بدرگ و بدرائی

در مغز تو افکند دگر سودائی

ای چون علم سپید در صحرائی

ای رحمت در رسیده از بالائی

من در هوس تو میپزم حلوائی

حلوا بنگر به صورت سودائی

ای خواجه چرا بی‌پر و بالم کردی

بر بوی ثواب در وبالم کردی

از توبرهٔ تو جو ندزدیدم من

از بهر چه جرم در جوالم کردی

ای خواجه ز هر خیال پر باد شوی

وز هیچ ترش گردی و دلشاد شودی

دیدم که در آتشی و بگذاشتمت

تا پخته و تا زیرک و استاد شوی

ای خواجه گنه مکن که بدنام شوی

گر خاص توی گنه کنی عام شوی

بر رهگذرت دام نهاده است ابلیس

بدکار مباش زانکه در دام شوی

ای داده مرا به خواب در بیداری

آسان شده در دلم همه دشواری

از ظلمت جهل و کفر رستم باری

چون دانستم که عالم‌الاسراری

ای داده مرا چو عشق خود بیداری

وین شمع میان این جهان تاری

من چنگم و تو زخمه فرو نگذاری

وانگه گوئی بس است تا کی زاری

ای دام هزار فتنه و طراری

یارب تو چه فتنه‌ها که در سر داری

ای آب حیات اگر جهان سنگ شود

والله که چون آسیاش در چرخ آری

ای در دل من نشسته بگشاده دری

جز تو دگری نجویم و کو دگری

با هرکه ز دل داد زدم دفعی گفت

تو دفع مده که نیست از تو گذری

ای در دل هر کسی ز مهرت تابی

وی از تو تضرعی بهر محرابی

جاوید شبی باید و خوش مهتابی

تا با تو غمی بگویم از هر بابی