اندر دو جهان دلبر و جانم تو بسی

زیرا که بهر غمیم فریادرسی

کس نیست به جز تو ایمه اندر دو جهان

جز آنکه ببخشیش باکرام کسی

اندر ره حق چو چست و چالاک شوی

نور فلکی باز بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

چون سایه مقیم خطهٔ خاک شوی

اندر سرم ار عقل و تمیز است توی

وانچ از من بیچاره عزیز است توی

چندانکه به خود می‌نگرم هیچ نیم

بالجمله ز من هر آنچه چیز است توی

ای آتش بخت سوی گردون رفتی

وی آب حیات سوی جیحون رفتی

با تو گفتم که بیدلم من بیدل

بیدل اکنون شدم که بیرون رفتی

ای آنکه به کوی یار ما افتادی

آن روی بدیدی به قفا افتادی

با تو گفتم که بی‌دلم من بیدل

بی‌دل اکنون شدم که بیرون رفتی

ای آنکه تو از دوش بیادم دادی

زان حالت پرجوش بیادم دادی

آن رحمت را کجا فراموش کنم

کز گنج فراموش بیادم دادی

ای آنکه تو خون عاشقان آشامی

فریاد ز عاشقی و بی‌آرامی

ای دوست منم اسیر دشمن کامی

آخر به تو باز گردد این بدنامی

ای آنکه ره گریز می‌اندیشی

تو پنداری که بر مراد خویشی

شه می‌کشدت مجوی با شه بیشی

که را بکند شهنشه درویشی

ای آنکه ز حد برون جان‌افزایی

بی‌حدی و حد هر نفس بنمایی

دانی که نداری به جهان گنجایی

در غیب بچفسیدی و بیرون نایی

ای آنکه ز حال بندگان میدانی

چشمی و چراغ در شب ظلمانی

باز دل ما را که تو میپرانی

آخر تو ندانی که تواش میخوانی

ای آنکه ز خاک تیره نطعی سازی

هر لحظه بر او نقش دگر اندازی

گه مات شوی و گه بداری ماتم

احسنت زهی صنعت با خود بازی

ای آنکه صلیب دار و هم ترسائی

پیوسته به زلف عنبر ترسائی

لب بر لب من به بوسه کمتر سائی

آئی بر من و لیک با ترس آئی

ای آنکه طبیب دردهای مائی

این درد ز حد رفت چه میفرمائی

والله اگر هزار معجون داری

من جان نبرم تا تو رخی ننمائی

ای آنکه غلام خسرو شیرینی

با عشق بساز گر حریف دینی

پیوسته حریف عشق و گرمی میباش

تا عاشق گرم از تو برد عنینی

ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی

گوئی که برو در شب و پیغام کنی

گر من بروم تو با که آرام کنی

همنام من ای دوست کرا نام کنی

ای آنکه مرا دهر زبان میدانی

ور زانکه ببندند دهان میدانی

ور جان و دلم نهان شود زیر زمین

شاد است روانم که روان میدانی

ای آنکه نظر به طعنه می‌اندازی

بشناس دمی تو بازی از جان بازی

ای جان غریب در جهان می‌سازی

روزی دو فتاد مرغزی بارازی

ای ابر که تو جهان خورشیدانی

کاری مقلوب می‌کنی نادانی

از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی

بس گریه نصیب ماست تا گریانی

ای از تو مرا گوش پرودیده بهی

خوش آنکه ز گوش پای بر دیده نهی

تو مردم دیده‌ای نه آویزهٔ گوش

از گوش بدیده آ که در دیده نهی

ای باد سحر به کوی آن سلسله موی

احوال دلم بگوی اگر یابی روی

ور زانکه ترا ز دل نباشد دلجوی

زنهار مرا ندیده‌ای هیچ مگوی