ای خواب مرا بسته و مدفون کرده

شب را و مرا بی‌خود و مجنون کرده

جان را به فسون گرم از تن برده

دل را بستم ز خانه بیرون کرده

ای در طلب گره‌گشائی مرده

در وصل بزاده وز جدائی مرده

ای در لب بحر تشنه در خواب شده

و اندر سر گنج از گدائی مرده

ای دوست مرا دمدمه بسیار مده

کاین دمدمه می‌خورد ز من هر که و مه

جان و سر تو که دم کنم پیش تو زه

کز دمدمهٔ گرم کنم آب کره

ای روز الست ملک و دولت رانده

وی بنده ترا چو قل هو الله خوانده

چون روشنی روز در آی از در من

بین گردن من بسوی در کژ مانده

ای سرو ز قامت تو قد دزدیده

گل پیش رخ تو پیرهن بدریده

بردار یکی آینه از بهر خدای

تا همچو خودی شنیده‌ای یا دیده

ای کوران را به لطف ره بین کرده

وی گبران را پیشرو دین کرده

درویشان را به ملک خسرو کرده

وی خسرو را بردهٔ شیرین کرده

ای میر ملیحان و مهان شیی الله

وی راحت و آرامش جان شیی الله

ای آنکه بهر صبح به پیش رخ تو

میگوید خورشید جهان شیی الله

باز آمد یار با دلی چون خاره

وز خارهٔ او این دل من صد پاره

در مجلس من بودم و عشقش چون چنگ

اندر زد چنگ در من بیچاره

بازیچهٔ قدرت خدائیم همه

او راست توانگری گدائیم همه

بر یکدگر این زیادتی جستن چیست

آخر ز در یکی سرائیم همه

بفروخت مرا یار به یک دسته تره

باشد که مرا واخرد آن یار سره

نیکو مثلی زده است صاحب شجره

ارزان بفروشد آنکه ارزان بخره

بیگانه شوی ز صحبت بیگانه

بشنو سخن راست از این دیوانه

صد خانه پر از شهد کنی چون زنبور

گر زانکه جدا کنی ز اینان خانه

بیگاه شد و دل نرهید از ناله

روزی نتوان گفت غم صد ساله

ای جان جهان غصهٔ بیگاه شدن

آنکس داند که گم شدش گوساله

تا روی ترا بدیدم ای بت ناآگاه

سرگشته شدم ز عشق گم کردم راه

روزی شنوی کز غم عشقت ایماه

گویند بشد فلان که انالله

تو آبی و ما جمله گیاییم همه

تو شاهی و ما جمله گداییم همه

گوینده توی و ما صداییم همه

جوینده توی چرا نیاییم همه

تو توبه مکن که من شکستم توبه

هرگز ناید ز جان مستم توبه

صدبار و هزاربار بستم توبه

خون میگرید ز دست دستم توبه

جانیست غذای او غم و اندیشه

جانی دگر است همچو شیر بیشه

اندیشه چو تیشه است گزافه مندیش

هان تا نزنی تو پای خود را تیشه

دانی شب چیست بشنو ای فرزانه

خلوت کن عاشقان ز هر بیگانه

خاصه امشب که با مهم همخانه

من مستم و مه عاشق و شب دیوانه

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

در کوی خرابات چه درویش چه شاه

رخسار قلندری، چه روشن، چه سیاه

بر کنگره عرش، چه خورشید چه ماه

در بندگیت حلقه بگوشم ای شاه

در چاکریت به جان بکوشم ای شاه

در خدمت تو چو سایه من پیش روم

تو شیری و من سیاه گوشم ای شاه

در عشق خلاصهٔ جنون از من خواه

جان رفته و عقل سرنگون از من خواه

صد واقعهٔ روز فزون از من خواه

صد بادیه پر آتش و خون از من خواه