ای جان جهان جز تو کسی کیست بگو

بی‌جان و جهان هیچ کسی زیست بگو

من بد کنم و تو بد مکافات دهی

پس فرق میان من و تو چیست بگو

ای چرخ فلک پایهٔ پیروزهٔ تو

زنبیل جهان گدای دریوزهٔ تو

صد سال فلک خدمت خاک تو کند

نگزارده باشد حق یکروزهٔ تو

ای در دل من میل و تمنا همه تو

واندر سر من مایهٔ سودا همه تو

هرچند بروی کار در مینگرم

امروز همه توئی و فردا همه تو

ای دل اگرت طاقت غم نیست برو

آوارهٔ عشق چون تو کم نیست برو

ای جان تو بیا اگر نخواهی ترسید

ور می‌ترسی کار تو هم نیست برو

ای دل تو بهر خیال مغرور مشو

پروانه صفت کشتهٔ هر نور مشو

تا خود بینی تو از خدا مانی دور

نزدیکتر آی و از خدا دور مشو

ای دل گر ازین حدیث آگاهی تو

زین تفرقهٔ خویش چه میخواهی تو

یک لحظه که از حضور غایب مانی

آن لحظه بدانکه مشرک راهی تو

ای زندگی! تن و توانم همه تو

جانی و دلی، ای دل و جانم همه تو

تو هستیِ من شدی، از آنی همه من

من نیست شدم، در تو از آنم همه تو

ای ساقی جان برین خوش آواز برو

ساز ازلیست هم بر این ساز برو

ای باز چو طبل باز او بشنیدی

شه منتظر تست سبک باز برو

ای ظلمت شب مانع خورشید مشو

ای ابر حجاب روز امید مشو

ای مدت یک ساعتهٔ لذت جسم

اصل الم حاصل جاوید مشو

ای عارف گوینده، نوائی برگو

یا قول درست، یا خطائی برگو

درهای گلِستان و چمن را بگشای

چون بلبلِ مست، ز آشنائی برگو

ای عشرت نزدیک ز ما دور مشو

وز مجلس ما ملول و مهجور مشو

انگور عدم بدی شرابت کردند

واپس مرو ای شراب انگور مشو

ای ماه چو ابر بس گرستم بی‌تو

در مه به نشاط ننگریستم بی‌تو

برخاستم از جان تو نشستم بی‌تو

وز شرم به مردم چو نرستم بی‌تو

ای مشفق فرزند دو بیتی می‌گو

هردم جهت پند دو بیتی می‌گو

در فرقت و پیوند دو بیتی می‌گو

در عین غزل چند دو بیتی می‌گو

با توست مُراد، از چه رَوی هر سو تو

او توست ولی به او می‌گو تو

اویی و تویی ز احولی می‌خیزد

چون دیده شود راست، تو اویی او تو

با نامحرم حدیث اسرار مگو

با مردودان حکایت از یار مگو

با مردم اغیار جز اغیار مگو

با اشتر خار خوار جز خار مگو

بر آتش چو دیک تو خود را میجو

می‌جوش تو خودبخود مرو بر هر سو

مقصود تو گوهر است بشتاب و بجو

زو جوش کنی کن بسوی گوهر زو

بر تختهٔ دل که من نگهبانم و تو

خطّی بنوشته‌ای که من خوانم و تو

گفتی که بگویمت چو من مانم و تو

این نیز از آنهاست که من دانم و تو

ترکی که دلم شاد کند خندهٔ او

دارد به غمم زلف پراکندهٔ او

بستد ز من او خطی به آزادی خویش

آورد خطی که من شدم بندهٔ او

چون پاک شد از رنگ خودی سینهٔ تو

خودبین گردی ز یار دیرینهٔ تو

بی‌آینه روی خویش نتوان دیدن

در یار نگر که اوست آئینه تو

خواهی که مقیم و خوش شوی با ما تو

از سر بنه آن وسوسه و غوغا تو

آنگه تو چنان شوی که بودی با من

آنگاه چنان شوم که بودم با تو