در چشم منست ابروی همچو کمان

من روح سپر کرده و او تیر زنان

چون زخم رسید زخم از پرده دران

او نازکنان کنار و من لابه‌کنان

در حضرت توحید پس و پیش مدان

از خویش مدان خالی و از خویش مدان

تو کج نظری هرچه درآری به نظر

هیچ است همه ز آتشی بیش مدان

در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین

کاین عین حقیقت است و انوار یقین

حق نیز جمال خویش در ما بیند

وین فاش مکن که خونت ریزد به زمین

در راه نیاز فرد باید بودن

پیوسته حریص درد باید بودن

مردی نبود گریختن سوی وصال

هنگام فراق مرد باید بودن

در عشق تو شوخ و شنگ باید بودن

مردانه و مرد رنگ باید بودن

با جان خودم به جنگ باید بودن

ور نی به هزار ننگ باید بودن

دل از طلب خوبی بی‌چون گشتن

دریا خواهد شدن ز افزون گشتن

دل خون شد و شکر می‌کند زانکه بسی

دل‌ها خون شد در هوس خون گشتن

دل باغ نهانست و درختان پنهان

صد سان بنماید او و خود او یکسان

بحریست محیط بیحد و بی‌پایان

صد موج زند موج درون هرجان

دل برد ز من دوش به صد عشق و فسون

بشکافت و بدید پر زخون بود درون

فرمود در آتشش نهادن حالی

یعنی که نپخته است از آنست پر خون

دل گرسنهٔ عید تو شد چون رمضان

وز عید تو شد شاد و همایون رمضان

وانگه عمل کمان به مو وابسته است

گر مو شود اندیشه نگنجد به میان

دلها مثل رباب و عشق تو کمان

زامد شد این کمانچه دلها نالان

وانگه عمل کمان به مو وابسته است

گر مو شود اندیشه نگنجد به میان

دوش آنچه برفت در میان تو و من

نتوان بنوشتن و نه بتوان گفتن

روزیکه سفر کنم ازین کهنه وطن

افسانه کند از آن شکنهای کفن

دوشست دیدم یار جدائی جویان

با من به جفا و کین جدا شو گریان

امروز چنانم که جدا گشته ز جان

رخسارهٔ خود به خون فرقت شویان

دی از تو چنان بدم که گل در بستان

امروز چنانم و چنان‌تر ز چنان

من چون نزنم دست که پابند منی

چون پای نکوبم که توئی دست زنان

دیدم رویت بتا تو روپوش مکن

پنهانی ما تو باده‌ها نوش مکن

هر چند دراز کرده بد گوی زبان

ای چشم و چراغ عاشقان گوش مکن

رفتم به طبیب و گفتم ای زین‌الدین

این نبض مرا بگیر و قاروره ببین

گفتا با دست با جنون گشته قرین

گفتم هله تا باد چنین باد چنین

رفتی و نرفت ای بت بگزیدهٔ من

مهرت ز دل و خیالت از دیدهٔ من

میگردم من که بلکه پیشم افتی

ای راهنمای راه پیچیدهٔ من

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین

نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین

اندر دو جهان کرا بود زهرهٔ این

رو درد گزین درد گزین درد گزین

زیرا که دگر چاره نداریم جزین

دلتنگ مشو که نیستت بخت قرین

چون درد نباشدت از آن باش حزین

روزیکه گذر کنی به خر پشتهٔ من

بنشین و بگو که ای به غم کشتهٔ من

تا بانگ زنم ز خاک آغشته به خون

کای یوسف روزگار و گمگشتهٔ من

زان خسرو جان تو مهر شاهی بستان

وانگاه ز ماه تا به ماهی بستان

ای آنکه مراغه می‌کنی و از حیرت

تبریز بگوی و هرچه خواهی بستان