لیلم که نهاری نکند من چکنم

بختم که سواری نکند من چکنم

گفتم که به دولتی جهانرا بِخرم

اقبال چو یاری نکند من چکنم

ما از دو صفت ز کار بیکار شویم

در دست دو خوی بد گرفتار شویم

یک خوآنی که سخت از او مست شویم

خوی دگر آنکه دیر هشیار شویم

ما بادهٔ ز خون دل خود می‌نوشیم

در خم تن خویش چو می می‌جوشیم

جان را بدهیم و نیم از آن باده خوریم

سر را بدهیم و جرعه‌ای نفروشیم

ما باده ز یار دلفروز آوردیم

ما آتش عشق سینه‌سوز آوردیم

تا دور ابد جهان نبیند در خواب

آن شبها را که ما به روز آوردیم

ما برزگران این کهن دشت نویم

در کشتهٔ شادی همه غم میدرویم

چون لالهٔ کم عمر در این دشت فنا

تا سر زده از خاک ببادی گرویم

ما جان لطیفیم و نظر در نائیم

در جای نمائیم ولی بیجائیم

از چهره اگر نقاب را بگشائیم

عقل و دل و هوش جمله را بربائیم

ما خاک ترا به آب زمزم ندهیم

شادی نستانیم و از این غم ندهیم

این صورت ما نصیب آدمیانست

از صورت تو آب به آدم ندهیم

ما خواجهٔ ده نه‌ایم ما قلاشیم

ما صدر سرانه‌ایم ما اوباشیم

نی نی چو قلم به دست آن نقاشیم

خود نیز ندانیم کجا میباشیم

ما را بس و ما را بس و ما بس کردیم

ما پشت بروی یار ناکس کردیم

مردار همه نثار کرکس کردیم

در قبلهٔ تو نماز واپس کردیم

ما رخت وجود بر عدم بربندیم

بر هستی نیست مزور خندیم

بازی بازی طنابها بگسستیم

تا خیمهٔ صبر از فلک برکندیم

ما عاشق خود را به عدو بسپاریم

هم منبل و هم خونی و هم عیاریم

ما را تو به شحنه ده که ما طراریم

تو حیلهٔ ما مخور که ما مکاریم

ما کار و دکان و پیشه را سوخته‌ایم

شعر و غزل و دو بیتی آموخته‌ایم

در عشق که او جان و دل و دیدهٔ ماست

جان و دل و دیده هر سه بردوخته‌ایم

ما مذهب چشم شوخ مستش داریم

کیش سر زلف بت‌پرستش داریم

گویند جز این هر دو بود دین درست

از دین درست ما شکستش داریم

مانند قلم سپید کار سیهم

گر همچو قلم سرم بری سر ننهم

چون سر خواهم به ترک سر خواهم گفت

چون با سر خود ز سر او شرح دهم

ماهی فارغ ز چارده می‌بینم

بی‌چشم بسوی ماه ره می‌بینم

گفتی که از او همه جهان آب شده است

آوخ که در این آب چه مه می‌بینیم

ماییم که از بادهٔ بی‌جام خوشیم

هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

گویند سرانجام ندارید شما

ماییم که بی هیچ سرانجام خوشیم

مائیم که پوستین بگازر دادیم

وز دادن پوستین بگازر شادیم

در بحر غمی که ساحل و قعرش نیست

نظاره‌گر آمدیم و پست افتادیم

مائیم که بی‌قماش و بی‌سیم خوشیم

در رنج مرفهیم و در بیم خوشیم

تا دور ابد از می تسلیم خوشیم

تا ظن نبری که ما چو تونیم خوشیم

مائیم که تا مهر تو آموخته‌ایم

چشم از همه خوبان جهان دوخته‌ایم

هر شعله کز آتش زنهٔ عشق جهد

در ما گیرد از آنکه ما سوخته‌ایم

مائیم که دل ز جسم و جوهر کندیم

مهر از فلک و جهان اغبر کندیم

از کبر جهان سبال خود میمالید

از دولت دل سبلت او را کندیم