رویت بینم، بدر من آن را دانم

وانجا که توی، صدر من آن را دانم

وانشب که ترا بینم، ای رونق عید

در عمر شب قدر، من آن را دانم

زان دم که ترا به عشق بشناخته‌ام

بس نرد نهان که با تو من باخته‌ام

بخرام تو سرمست به خرگاه دلم

کز بهر تو خرگاه بپرداخته‌ام

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده در رهش فرسودم

گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند

خود هر دو یکی بود من احول بودم

زاهد بودی ترانه گویت کردم

خاموش بدی فسانه گویت کردم

اندر عالم نه نام بودت نه نشان

ننشاندمت و نشانه گویت کردم

زنبور نیم که من به دودی بروم

یا همچو پری به بوی عودی بروم

یا پل که شکسته تا به رودی بروم

یا حرص که در عشوهٔ سودی بروم

زین پیش اگر دم از جنون میزده‌ام

وانگه قدم از چرا و چون میزده‌ام

عمری بزدم این در و چون بگشادند

دیدم ز درون در برون میزده‌ام

زینگونه که من به نیستی خرسندم

چندین چه دهید بهر هستی پندم

روزیکه به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر او می‌خندم

ساقی امروز در خمارت بودم

تا شب به خدا در انتظارت بودم

می در ده و از دام جهانم بجهان

امشب چو به روز من شکارت بودم

ساقی چو دهد بادهٔ حمرا چکنم

چون بوسه طلب کند مه‌افزا چکنم

امروز که حاضر است اقبال وصال

گر گول نیم حدیث فردا چکنم

سر در خاک آستان تو نهم

دل در خم زلف دلستان تو نهم

جانم به لب آمده است لب پیش من آر

تا جان به بهانه در دهان تو نهم

شادم که ز شادی جهان آزادم

مستم که اگر می‌نخورم هم شادم

از حالت هیچکس ندارم بایست

این دبدبهٔ خفیه مبارکبادم

شادی کردم چو آن گهر شد جفتم

چون موج ز باد بود خود آشفتم

آشفته چو رعد سر دریا گفتم

چون ابر تهی بر لب دریا خفتم

شاعر نیم و ز شاعری نان نخورم

وز فضل نلافم و غم آن نخورم

فضل و هنرم یکی قدح میباشد

وان نیز مگر ز دست جانان نخورم

شب رفت و هنوز ما به خمار خودیم

در دولت تو همیشه سر کار خودیم

هم عاشق و هم بیدل و دلدار خودیم

هم مجلس و هم بلبل گلزار خودیم

شب گوید من انیس می‌خوارانم

صاحب جگر سوخته را من جانم

و آنها که ز عشقشان نصیبی نبود

هر شب ملک‌الموت در ایشانم

شد گلشن روی تو تماشای دلم

شد تلخی جور هات حلوای دلم

ما را ز غمت شکایتی نیست ولیک

ذوقی دارد که بشنوی وای دلم

صد نام زیاد دوست بر ننگ زدیم

صد تنگ شکر بدین دل تنگ زدیم

ای زهرهٔ ساقی دگرت لاف نماند

کز سور قرابهٔ تو بر سنگ زدیم

عالم جسم است و نور جانی مائیم

عالم شب و ماه آسمانی مائیم

چون از ظلمات آب و گل دور شویم

هم خضر و هم آب زندگانی مائیم

عشق آمد و گفت تا بر او باشم

رخسارهٔ عقل و روح را بخراشم

میامد و من همی شدم تا اکنون

این بار نیامدم که آنجا باشم

عشق از بنه بی‌بنست و بحریست عظیم

دریای معلق است و اسرار قدیم

جانها همه غرقه‌اند در بحر مقیم

یک قطره از او امید و باقی همه بیم