در عشق تو معرفت خطا دانستیم

چه عشق و چه معرفت کرا دانستیم

یک یافتنی از او به فریاد دو کون

این هست از آن نیست که ما دانستیم

در کوی خرابات گذر میکردم

وین دلق بشر دوخت بدر میکردم

هرکس نظری به جانبی میافکند

من بر نظر خویش نظر میکردم

در کوی خرابات نگاری دیدم

عشقش به هزار جان و دل بخریدم

بوئی ز سر دو زلف او بشنیدم

دست طمع از هر دو جهان ببریدم

در هر فلکی مردمکی می‌بینم

هر مردمکش را فلکی می‌بینم

ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو

بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

دستارم و جبه و سرم هر سه به هم

قیمت کردند به یک درم چیزی کم

نشنیدستی تو نام من در عالم

من هیچکسم هیچکسم هیچکسم

دشنامم ده که مست دشنام توام

مست سقط خوش خوش آشام توام

زهرابه بیار تا بنوشم چو شکر

من رام توام رام توام رام توام

دلدار چو دید خسته و غمگینم

آمد خندان نشست بر بالینم

خارید سرم گفت که ای مسکینم

دل می‌ندهد ره که چنینت بینم

دل زار وثاق سینه آواره کنم

بر سنگ زنم سبوی خود پاره کنم

گر پاره کنم هزار گوهر ز غمت

روزی او را ز لعل تو چاره کنم

دل میگوید که نقد این باغ دریم

امروز چریدیم و به شب هم بچریم

لب میگزدش عقل که گستاخ مرو

گرچه در رحمت است زحمت ببریم

دوش آمده بود از سر لطفی یارم

شب را گفتم فاش مکن اسرارم

شب گفت پس و پیش نگه کن آخر

خورشید تو داری ز کجا صبح آرم

دوش از سر مستی بخراشید رخم

آندم که زروش لاله میچید رخم

گفتم مخراشش که از آنروز که زاد

از قبلهٔ روی تو نگردید رخم

دوش از طربی بسوی اصحاب شدیم

وز غوره فشانان سوی دوشاب شدیم

وز شب صفتان جانب مهتاب شدیم

با بیداران ز خویش در خواب شدیم

دوش ارچه هزار نام بر ننگ زدم

بر دامن آن عهد شکن چنگ زدم

دل بر دل او نهادم از شوق وصال

هم عاقبت آبگینه بر سنگ زدم

دل داد مرا که دلستان را بزدم

آن را که نواختم همان را بزدم

جانی که بدو زنده‌ام و خندانم

دیوانه شدم چنانکه جان را بزدم

دیوانه‌ام و لیک همی خوانندم

بیگانه‌ام ولیک نمیرانندم

همچون عسسان بجهد در نیمهٔ شب

مستند ولی چو روز میدانندم

ذات تو ز عیبها جدا دانستم

موصوف به مغز کبریا دانستم

من دل چکنم چونکه به تحقیق و یقین

خود را چو شناختم ترا دانستم

رازیکه بگفتی ای بت بدخویم

واگو که من از لطف تو آن میجویم

چون گفت به گریه درشدم پس گفتا

وامیگویم خموش وامیگویم

رفتی و ز رفتن تو من خون گریم

وز غصهٔ افزون تو افزون گریم

نی خود چو تو رفتی ز پیت دیده برفت

چون دیده برفت بعد از او چون گریم

روزت بستودم و نمی‌دانستم

شب با تو غنودم و نمی‌دانستم

ظن برده بدم به خود که من من بودم

من جمله تو بودم و نمی‌دانستم

روزی به خرابات تو می میخوردم

وین خرقهٔ آب و گل بدر می‌کردم

دیدم ز خرابات تو عالم معمور

معمور و خراب از آن چنین میکردم