از بهر تو گر جان بدهم خوش میرم

وز بندهٔ بندهٔ توام خوش میرم

دیوانهٔ آن دو زلف چون زنجیرم

مدهوش دو چشم جادوی کشمیرم

از ثور فلک شیر وفا میدوشم

هرچند که از پنجهٔ او بخروشم

هرچند که دوش حلقه بد در گوشم

امشب به خدا که بهتر است از دوشم

از چشم تو سحر مطلق آموخته‌ام

وز عشق تو شمع روح‌افروخته‌ام

از حالت من چشم بدان دوخته باد

چون چشم برخسار تو در دوخته‌ام

از جوی خوشاب دوست آبی خوردم

خوش کردم و خوش خوردم و خوش آوردم

خود را بر جوش آسیابی کردم

تا آب حیات میرود میگردم

از خاک در تو چون جدا می‌باشم

با گریه و ناله آشنا میباشم

چون شمع ز گریه آبرو میدارم

چون چنگ ز ناله با نوا میباشم

از خویشتن بجستن آرزو می‌کندم

آزاد نشستن آرزو می‌کندم

در بند مقامات همی‌بودم من

وان بند گسستن آرزو می‌کندم

از خویش خوشم نی نباشد خوشیم

از خود گرمم نه آب و نی آتشیم

چندان سبکم به عشق کاندر میزان

از هیچ کم آیم دو من ار برکشیم

از درد همیشه من دوا می‌بینم

در قهر و جفا لطف و وفا می‌بینم

در صحن زمین به زیر نه طاق فلک

بر هرچه نظر کنم ترا می‌بینم

از روی تو من همیشه گلشن بودم

وز دیدن تو دو دیده روشن بودم

من میگفتم چشم بد از روی تو دور

جانا مگر آن چشم بدت من بودم

از سوز غم تو آتشی میطلبم

وز خاک در تو مفرشی میطلبم

از ناخوشی خویش به جان آمده‌ام

از حضرت تو وقت خوشی میطلبم

از شور و جنون رشک جنان را بزدم

ز آشفته دلی راحت جان را بزدم

جانیکه بدان زنده‌ام و خندانم

دیوانه شدم چنانکه آن را بزدم

از صنع برآیم بر صانع باشم

حاشا که زبون هیچ مانع باشم

چون مطبخ حق ز لوت مالامالست

تا چند به آب گرم قانع باشم

از طبع ملول دوست ما می‌دانیم

وز غایت عاشقیش می رنجانیم

شرمنده و ترسنده نبرد راهی

تا راه حجاب ماست ما می‌رانیم

از عشق تو گشتم ارغنون عالم

وز زخمهٔ تو فاش شده احوالم

ماننده چنگ شده همه اشکالم

هر پرده که می‌زنی مرا مینالم

از عشق تو من بلند قد می‌گردم

وز شوق تو من یکی به صد می‌گردم

گویند مرا بگرد او می‌گردی

ای بیخبران بگرد خود میگردم

از مطبخ غمهاش بلا میرسدم

هر لحظه به صد گونه ابا میرسدم

بوی جگر سوخته هر دم زدنی

بر مایدهٔ غم از کجا میرسدم

از هرچه که آن خوشست نهی است مدام

تا ره نزند خوشی از این مردم عام

ورنه می و چنگ و روی زیبا و سماع

بر خاص حلال گشت و بر عام حرام

اسرار ز دست دادمی نتوانم

وانرا بسزا گشاد می نتوانم

چیزیست درونم که مرا خوش دارد

انگشت بر او نهادمی نتوانم

افتاده مرا عجب شکاری چکنم

واندر سرم افکنده خماری چکنم

سالوسم و زاهدم ولیکن در راه

گر بوسه دهد مرا نگاری چکنم

المنةالله که به تو پیوستم

وز سلسلهٔ بند فراقت رستم

من بادهٔ نیستی چنان خوردستم

کز روز ازل تا بابد سرمستم