ای کرده ز نقش آدمی چنگی ساز

جانها همه اقوال تو از روی نیاز

ای لعل لبت توانگری عمر دراز

یک هدیه از آن لعل به قوال انداز

ای لاله بیا و از رخم رنگ آموز

وی زهره بیا و از دلم چنگ آموز

و آنگه که نوای وصل آهنگ کند

ای بخت بد بیا و آهنگ آموز

امروز خوشم به جان تو فردا نیز

هم آبم و هم گوهرم و دریا نیز

هم کار و گیای دوست کارافزا نیز

هر لاف که دل زند بگویم ما نیز

امروز مرو از برم ای یار بساز

ای گلبن صد برگ بدین خار بساز

ای عشوه فروش با خریدار بساز

ای ماه تمام با شب تار بساز

امشب که گشاده است صنم با ما راز

ای شب چه شبی که عمر تو باد دراز

زاغان سیاه امشب اندر طربند

با باز سپید جان شده در پرواز

بازآمدم اینک که زنم آتش نیز

در توبه و در گناه و زهد و پرهیز

آورده‌ام آتشی که می‌فرماید

کای هرچه به جز خداست از جا برخیز

بازی بودم پریده از عالم راز

تا بو که برم ز شیب صیدی بفراز

اینجا چه نیافتم کسی را دمساز

زان در که بیامدم برون رفتم باز

بنمای بمن رخ ای شمع طراز

تا ناز کنم نه روزه دارم نه نماز

تا با تو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی‌تو بوم نماز من جمله مجاز

جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز

تا پیشتر از مرگ نمیری دو سه روز

دنیا زن پیریست چه باشد گر تو

با پیر زنی انس نگیری دو سه روز

زنها مشو غره به بیباکی باز

زیرا که پری دارد از دولت باز

مرغی تو ولیک مرغ مسکین و مجاز

با باز شهنشاه تو شطرنج مباز

درد تو علاج کس پذیرد هرگز

یا از تو مراد میگریزد هرگز

گفتی که نهال صبر در دل کشتی

گیرم که بکاشتم بگیرد هرگز؟

در سر هوس عشق تو دارم همه روز

در عشق تو مست و بیقرارم همه روز

مر مستان را خمار یک روزه بود

من آن مستم که در خمارم همه روز

دل آمد و گفت هست سوداش دراز

شب آمد و گفت زلف زیباش دراز

سرو آمد و گفت قد و بالاش دراز

او عمر عزیز ماست گو باش دراز

دل بر سر تو بدل نجوید هرگز

جز وصل تو هیچ گل نبوید هرگز

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی دگر نروید هرگز

زین سنگدلان نشد دلی نرم هنوز

زین یخ‌صفتان یکی نشد گرم هنوز

نگرفت دباغت آخر این چرم هنوز

نگرفت یکی را ز خدا شرم هنوز

شب گشت و خبر نیست مرا از شب و روز

روز است شبم ز روی آن روز افروز

ای شب شب از آنی که از او بیخبری

وی روز برو ز روی او روز آموز

صد بار بگفتمت ز مستان مگریز

جان در کفمان سپار و بستان مگریز

از من بشنو گریز پا سر نبرد

گر جان خواهی ز حلقهٔ جان مگریز

صد بار بگفت یار هرجا مگریز

گر بگریزی به جز سوی ما مگریز

هر گه ز خیال گرگ ترسان گردی

در شهر گریز سوی صحرا مگریز

گر بکشندم نگردم از عشق توباز

زیرا که ز چنگ ما برون شد آواز

گویند مرا سرت ببریم به گاز

پیراهن عمر خود چه کوته چه دراز

گر در ره عشق او نباشی سرباز

زنهار مکن حدیث عشقی سرباز

گر روشنی میطلبی همچون شمع

پروانه صفت تو خویشتن را در باز