یاران یاران ز هم جدائی مکنید

در سر هوس گریز پائی نکنید

چون جمله یکید دو هوائی مکنید

فرمود وفا که بی‌وفائی مکنید

یار خواهم که فتنه‌انگیز بود

آتشدل و خونخواره و خونریز بود

با چرخ و ستارگان به استیز بود

در بحر رود چو آتش تیز بود

یاریکه مرا در غم خود می‌بندد

غمگینم از آنکه خوشدلم نپسندد

چون بیند او مرا که من غمگینم

پنهان پنهان شکر شکر می‌خندد

یک سو مشکوة امر پیغام نهاد

یک سوی دگر هزار گون دام نهاد

هر نیک و بدی که اول و آخر رفت

او کرد ولی بهانه بر عام نهاد

یک لحظه اگر نفس تو محکوم شود

علم همه انبیات معلوم شود

آن صورت غیبی که جهان طالب اوست

در آینهٔ فهم تو مفهوم شود

آن جمع کن جان پراکنده بیار

وان مستی هر خواجه و هر بنده بیار

آواز بکش رضای پاینده بیار

ز آواز سرافیل شوم زنده بیار

آن زلف سیاه و قد رعناش نگر

شیرینی آن لعل شکرخاش نگر

گفتم که زکوة حسن یک بوسه بده

برگشت و به خنده گفت سوداش نگر

آن ساقی روح دردهد جام آخر

این مرغ اسیر بجهد از دام آخر

گردد فلک تند مرا رام آخر

وز کرده پشیمان شود ایام آخر

آن کس که ترا دیده بود ای دلبر

او چون نگرد بسوی معشوق دگر

در دیده هر آنکه کرد سوی تو نظر

تاریک نماید به خدا شمس و قمر

از عاشق بدنام بیا ننگ مدار

ورنه برو این مصطبه را تنگ مدار

از دردی خم به جز مرا دنگ مدار

ای خونی خونخواره ز ما چنگ مدار

امروز من از تشنه دهانی و خمار

نی دل دارم نه عقل و نه صبر و قرار

می‌آیم و می‌روم چو انگور افشار

آخر قدح شیره به عصار بسیار

اندیشهٔ دهرت ز چه بگداخت جگر

طبع تو مزاج دهر نشناخت مگر

پندار که نطفه‌ای نینداخت پدر

انگار که گلخنی نپرداخت قدر

ای آمده ز آسمان درین عالم دیر

و آورده خبرهای سموات به زیر

ز آواز تو آدمی کجا گردد سیر

یارب تو بده دمدمه پنجهٔ شیر

ای آنکه دلت باید در وی منگر

زاهد شو و چشم را بخوابان بگذار

اما چکند چشم که بیرون و درون

بیچارهٔ عشق اوست بیچاره نظر

ای بوده سماع آسمانرا ره و در

وی بوده سماع مرغ جانرا سر و پر

اما به حضور تست آن چیز دگر

مانند نماز از پس پیغمبر

ای خاک درت ز آب کوثر خوشتر

اندر ره تو پای من از سر خوشتر

چون بانگ دف عشق ترا ماه شنید

مه گشت دو تا و گفت چنبر خوشتر

ای دلبر عیّار دلِ نیکوفر

از جملهٔ نیکوان توی نیکوتر

ای از شکرت دهان گلها پر زر

وز هجر، کبود پوش تو نیلوفر

ای دل بگذر ز عشق و معشوق و دیار

گر دیده وری ز هر سه بندی زنار

در توبهٔ نیستی شو و باک مدار

کاین فقر منزه است ز یار و اغیار

ای زادهٔ ساقی هله از غم بگذر

ای همدم روح قدس از دم بگذر

گفتی که ز غم گریختم شاد شدم

شادی روان خود از این هم بگذر

ای ظل تو از سایهٔ طوبی خوشتر

ای رنج تو از راحت عقبی خوشتر

پیش از رخ بندهٔ معنی بودم

ای نقش تو از هزار معنی خوشتر