شادی زمانه با غمم برنامد

جز از غم دوست مرهمم برنامد

گفتم که به بینمش چه دمها دهمش

چون راست بدیدمش دمم برنامد

شاهیست که تو هرچه بپوشی داند

بی‌کام و زبان گر بخروشی داند

هر کس هوس سخن فروشی داند

من بندهٔ آنم که خموشی داند

شب چون دل عاشقان پر از سودا شد

از چشم بد و نیک جهان تنها شد

با خون دلم چون سفر پنهانی

گویند اشارتی که وقت آنها شد

شب رفت کجا رفت همانجای که بود

تا خانه رود باز یقین هر موجود

ای شب چو روی بدان مقام موعود

از من برسان که آن فلانی چون بود

شب گشت که خلقان همه در خواب روند

مانندهٔ ماهی همه در آب روند

چون روز شود جانب اسباب روند

قوم دگری بسوی وهاب روند

شور آوردم که گاو گردون نکشد

دیوانگیی که صد چو مجنون نکشد

هم من بکشم که شور تو جان منست

جان خود را بگو کسی چون نکشد

شور عجبی در سر ما میگردد

دل مرغ شده است و در هوا میگردد

هر ذرهٔ ما جدا جدا میگردد

دلدار مگر در همه جا میگردد

شیرین سخنی در دل ما میخندد

بر خسرو شیرین سخنی می‌بندد

گه تند کند مرا و او رام شود

گه رام کند مرا و او می‌تندد

صافی صفت و پاک نظر باید بود

وز هرچه جز اوست بیخبر باید بود

هر لحظه اگر هزار دردت باشد

در آرزوی درد دگر باید بود

صبح آمد و وقت روشنائی آمد

شبخیزان را دم جدائی آمد

آن چشم چو پاسبان فروبست بخواب

وقت هوس شکر ربائی آمد

صبح است و صبا مشک فشان می‌گذرد

دریاب که از کوی فلان می‌گذرد

برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد

بوئی بستان که کاروان می‌گذرد

صد بار ز سر برفت عقلم و آمد

تا کی ز می شیفتگان آشامد

از کار بماندم وز بیکاری نیز

تا عاقبت کار کجا انجامد

صد سال بقای آن بت مهوش باد

تیر غم او دل من ترکش باد

بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من

یارب که دعا کرد که خاکش خوش باد

صد مرحله زانسوی خرد خواهم شد

فارغ ز وجود نیک و بد خواهم شد

از بس خوبی که در پس پرده منم

ای بیخبران عاشق خود خواهم شد

طاوس نه‌ای که بر جمالت نگرند

سیمرغ نه‌ای که بیتو نام تو برند

شهباز نه‌ای که از شکار تو چرند

آخر تو چه مرغی و ترا با چه خرند

عارف چو گل و جز گل خندان نبود

تلخی نکند عادت قند آن نبود

مصباح زجاجه است جان عارف

پس شیشه بود زجاجه سندان نبود

هر دل که درو مهر تو پنهان نبود

کافر بود آن دل و مسلمان نبود

شهری که درو هیبت سلطان نبود

ویران شده گیر اگرچه ویران نبود

عاشق تو یقین دان که مسلمان نبود

در مذهب عشق کفر و ایمان نبود

در عشق تن و عقل و دل و جان نبود

هرکس که چنین نگشت او آن نبود

عاشق که بناز و ناز کی فرد بود

در مذهب عاشقی جوانمرد بود

بر دلشدگان چه ناز در خورد بود

یعقوب که یوسفی کند سرد بود

عاشق که تواضع ننماید چکند

شبها که بکوی تو نیاید چکند

گر بوسه زند زلف ترا تیره مشو

دیوانه که زنجیر نخاید چکند