ای قوم که برتر از مه و مهتابید

از هستی آب و گل چرا میتابید

ای اهل خرابات که در غرقابید

خیزید که روز و شب چرا در خوابید

ای لشکر عشق اگرچه بس جبارید

آن یار به خشم رفته را باز آرید

یک جان نبرید دل اگر سخت کند

یک سر نبرید پای اگر بفشارید

ای مرغ عجب که صید تو شیرانند

گمگشتهٔ سودای تو جان سیرانند

خرم زی و آسوده که این شهر ز تو

زیران ز بران و زبران زیرانند

این پردهٔ دل دگر مکن تا نرود

جز جانب او نظر مکن تا نرود

این مجلس بیخودی که چون فردوس است

از مستی خود سفر مکن تا نرود

این تنهائی هزار جان بیش ارزد

این آزادی ملک جهان بیش ارزد

در خلوت یک زمانه با حق بودن

از جان و جهان و این و آن بیش ارزد

ای نرم دلانیکه وفا میکارید

بر خاک سیه در صفا میبارید

در هر جائی خبر ز حالم دارید

در دست چنین هجر مرا مگذارید

این سر که در این سینهٔ ما میگردد

از گردش او چرخ دو تا میگردد

نی سر داند ز پای و نی پای از سر

اندر سر و پا بی‌سر و پا میگردد

این صورت آدمی که درهم بستند

نقشی است که در تویلهٔ غم بستند

گه دیو گهی فرشته گاهی وحشی

این خود چه طلسم است که محکم بستند

این طرفه که یار در دامن گنجد

جان دو هزار تن در این تن گنجد

در یک گندم هزار خرمن گنجد

صد عالم و در چشمهٔ سوزن گنجد

این عشق به جانب دلیران گردد

آهو است که او بابت شیران گردد

این خانهٔ عشق از امل معمور است

می‌پنداری که بی تو ویران گردد

این مست به باده‌ای دگر می‌گردد

قرابه تهی گشت و بسر می‌گردد

ای محتسب این مست مرا دره مزن

هرچند ز پیش مست‌تر می‌گردد

این واقعه را سخت بگیری شاید

از کوشش عاجزانه کاری ناید

از رحمت ایزدی کلیدی باید

تا قفل چنین واقعه را بگشاید

بار دگر این خسته جگر باز آمد

بیچاره به پا رفت و به سرباز آمد

از شوق تو بر مثال جانهای شریف

سوی ملک از کوی بشر بازآمد

با روی تو هیچکس ز باغ اندیشد

با عشق تو از شمع و چراغ اندیشد

گویند که قوت دماغ از خواب است

عاشق کی شد که از دماغ اندیشد

با سود وصال تو زیانت نرسد

جانی تو که زحمتی به جانت نرسد

می‌ترساند ترا که تا هر نفسی

پر دل شوی و چشم بدانت نرسد

با هرکه دمی عشق تو آمیخته شد

گویی که بلا بر سر او ریخته شد

منصور ز سر عشق می‌داد نشان

حلقش به طناب غیرت آویخته شد

بخشای بر آن بنده که خوابش نبود

بخشای بر آن تشنه که آبش نبود

بخشای که هر کاو نکند بخشایش

در پیش خدا هیچ ثوابش نبود

بر بنده بخند تا ثوابت باشد

وز بنده شکر خنده جوابت باشد

می‌گریم زار تا شرابت باشد

می‌سوزم دل که تا کبابت باشد

بر خاک نظر کند چو بر ما گذرد

تا چهرهٔ ما به خاک ره رشک برد

به زان نبود که پیش او خاک شویم

تا بو که بدین طریق در ما نگرد

پرسیدم از آن کسی که برهان داند

کان کیست که او حقیقت جان داند

خوش خوش به جواب گفت کای سودایی

این منطق طیر است سلیمان داند