آن وسوسه‌ای که شرمها را ببرد

آن داهیه‌ای که بندها را بدرد

چون سیر برهنه گردد از رسم جهان

در عشق جهان را به پیازی نخرد

آنها که بآتش خزان سوخته‌اند

وز لطف بهار چشمشان دوخته‌اند

اکنون همه را خلعت تو دوخته‌اند

شیوه‌گری و غنج درآموخته‌اند

آنها که به کوی عارفان افتادند

با نفخهٔ صور چابک و دلشادند

قومی به فدای نفس تن در دادند

قومی ز خود و جهان و جان آزادند

آنها که چو آب صافی و ساده روند

اندر رگ و مغز خلق چون باده روند

من پای کشیدم و دراز افتادم

اندر کشتی دراز افتاده روند

آنها که دل از الست مست آوردند

جانرا ز عدم عشق‌پرست آوردند

از دل بنهادند قدم بر سر جان

تا یک دل پر درد بدست آوردند

آنها که شب و روز ترا بر اثرند

صیاد نهانند ولی مختصرند

با هر که بسازی تو از آنت ببرند

گر خود نروی کشان کشانت ببرند

آن یار که از طبیب دل برباید

او را دارو طبیب چون فرماید

یک ذره ز حسن خویش اگر بنماید

والله که طبیب را طبیبی باید

آن یار که عقلها شکارش میشد

وان یار که کوه بیقرارش میشد

گفتم که سر زلف بریدی گفتا

بسیار سر اندر سر کارش میشد

آهو بدود چو در پیش سگ بیند

بر اسب دونده حمله و تک بیند

چندان بدود که در تنش رگ بیند

زیرا که صلاح خود در این یک بیند

اجری ده ارواحی و سلطان ابد

گرچه بلقب بهاء دینی و ولد

بگذار که ساغر وفا در شکند

چون شیشه شکست پای مستان بخلد

از آب حیات دوست بیمار نماند

در گلبن وصل دوست یک خار نماند

گویند درچه‌ایست از دل سوی دل

چه جای دریچه‌ای که دیوار نماند

از آتش سودای توام تابی بود

در جوی دل از صحبت تو آبی بود

آن آب سراب بود و آن آتش برف

بگذشت کنون قصه مگر خوابی بود

از آتش عشق تو جوانی خیزد

در سینه جمالهای جانی خیزد

گر می‌کشیم بکش حلالست ترا

کز کشتهٔ دوست زندگانی خیزد

از آتش عشق دوست تفها بزنید

وان آتش را در این علفها بزنید

آن چنگ غمش چو پای ما بگرفتست

ما را به مثل بر همه دفها بزنید

از آتش عشق سردها گرم شود

وز تابش عشق سنگها نرم شود

ای دوست گناه عاشقان سخت مگیر

کز بادهٔ عشق مرد بی‌شرم شود

از آدمیی دمی بجائی ارزد

یک موی کز او فتد بکانی ارزد

هم آدمیی بود که از صحبت او

نادیدن او ملک جهانی ارزد

از تاب تو نی یار و عدو میماند

در بزم تو نی رطل سبو میماند

جانا گیرم که خونم آشامیدی

آخر به لب شهد تو بو میماند

از خاک کف پات سران حیرانند

کوران همه مستند و کران حیرانند

زان پاکانیکه در صفا محو شدند

هم ایشان نیز اندر آن حیرانند

از درد چو جان تو به فریاد آید

آنگه ز خدای عالمت یاد آید

والله که اگر داد کنی داد آید

ور عشوه دهی یاد تو بر یاد آید

از دیدن روئیکه ترا دیده بود

ما را به خدا نور دل و دیده بود

خاصه روئیکه از ازل تا بابد

از دیدن روی تو نه ببریده بود