هر ذره که چون گرسنه بر خوان خداست

گر تا باید خورند اینخوان برپاست

بر خوان ازل گرچه ز خلقان غوغاست

خوردند و خوردند کم نشد خوان برجاست

هر ذره که در هوا و در کیوانست

بر ما همه گلشن است و هم بستانست

هرچند که زر ز راههای کانست

هر قطره طلسمیست و در او عمانست

هر ذره که در هوا و در هامون است

نیکو نگرش که همچو ما مجنون است

هر ذره اگر خوش است، اگر محزون است

سرگشتهٔ خورشیدِ خوشِ بی‌چون است

هر ذره و هر خیال چون بیداریست

از شادی و اندهان ما هشیاریست

بیگانه چرا نشد میان خویشان

کز باخبران بی‌خبری بدکاریست

هر روز به نو برآید آن دلبر مست

با ساغر پرفتنهٔ پرشور بدست

گر بستانم قرابهٔ عقل شکست

ور نستانم ندانم از دستش رست

هر روز حجاب بیقراران بیش است

زان درد من از قطرهٔ باران بیش است

آنجا که منم تا که بدانجا که منم

دو کون چه باشد که هزاران بیش است

هر روز دلم در غم تو زارتر است

وز من دل بیرحم تو بی‌زارتر است

بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا

حقا که غمت از تو وفادارتر است

هر روز دل مرا سماع و طربیست

میگوید حسن او بر این نیز مأیست

گویند چرا خوری تو با پنج انگشت

زیرا انگشت پنج آمد شش نیست

هر صورت کاید به از او امکان هست

چون بهتر از آن هست نه معشوق منست

صورتها را همه بران از دل خویش

تا صورت بیصورت آید در دست

هرگز ز دماغ بنده بوی تو نرفت

وز دیدهٔ من خیال روی تو نرفت

در آرزوی تو عمر بردم شب و روز

عمرم همه رفت و آرزوی تو نرفت

هشیار اگر زر و گر زرین است

اسب است ولی بهاش کم از زینست

هر کو به خرابات نشد عنین است

زیرا که خرابات اصول دینست

هم عابد و هم زاهد و هم خونریز است

خونریزی او خلاصهٔ پرهیز است

خورشید چو با بنده عنایت دارد

عیبی نبود که بنده بیگه خیز است

یاری که به حسن از صفت افزونست

در خانه درآمد که دل تو چونست

او دامن خود کشان و دل میگفتش

دامن برکش که خانهٔ پرخونست

یاری که به نزد او گل و خار یکیست

در مذهب او مصحف و زنار یکیست

ما را غم آن یار چرا باید خورد

کو را خر لنگ و اسب رهوار یکیست

یاری که غمش دوای هر بیمار است

او را یار است هرکه با او یار است

گویند مرا باش در کار مدام

من بی‌کارم ولیک او در کار است

یکبار بمُردَم و مرا کس نگریست

گر بار دگر زنده شوم دانم زیست

ای کرده تو قصد من ترا با من چیست

یا صحبت ابلهان همه دیگ تهیست

یک چشم من از روز جدائی بگریست

چشم دگرم گفت چرا گریه ز چیست

چون روز وصال شد فرازش کردم

گفتم نگریستی نباید نگریست

ای آنکه کنی کون و مکانرا محدث

پاکی و منزهی ز نسیان و حدث

جز فکر تو در سرم همه عین خطاست

جز ذکر تو بر زبان ضلالست و عبث

ما را چو ز عشق می‌شود راست مزاج

عشق است طبیب ما و داروی علاج

پیوسته بدین عشق نخواهد رفتن

این عشق ز کس نزاد و نی‌داد نتاج

اندر سر من نبود جز رای صلاح

اندر شب و روز پاک جویای صلاح

امسال چنانم که نیارم گفتن

یک سال دگر وای مرا وای صلاح