لَو کَانَتِ الاَمرَاضُ مَحمُولَهًٔ

یَحمِلُهَا القَومُ عَنِ القَومِ

حَمَلتُ عَن جِسمِکَ ثِقلَ الاَذَی

حَملَ جُفُونِی ثِقلَ النَّومِ

صورتی از فرشته نیکوتر

دیو رویت نماید از خنجر

رخم مخواه که خرشید راست در حقّه

لبم محوی که سیمرغ راست در منقار

ز انبوهیِ جان و دل در کوکبهٔ عشقت

آهِ من مسکین را ره نیست بسوی تو

بود رسمِ سلام از بامدادان

اگر چه اتّفاق امشب فتادست

و لیکن چون توئی روزِ زمانه

ترا هرگه که بینم بامدادست

خواهی که بیازمائی این دوست مرا

جان خواستن تو بین و جان دادنِ من

فَاوُوا اِلَیهِ وَ لَا تَبغُوا بِه بَدَلاً

مَن ضَرَّهُ اللَّیثُ لَم یَنفَعهُ سِرحَانُ

مرد که فردوس دید، کی نگرد خاکدان

و آنک بدریا رسید ، کی طلبد پارگین

مهره نگر، گو مباش افعیِ مردم‌گزای

نافه طلب، گومباش آهویِ صحرانشین

فرقست میانِ سوز کز جان خیزد

با آنک بریسمانش بر خود بندی

من گردِ سرِ کویِ تو از بهر تو گردم

بلبل ز پیِ گل بکنارِ چمن آید

ما هر دو مراغی بچه‌ایم ، ای مهتر

باشد ز خری در من و تو هر دو اثر

لیکن چون تو جاهلی و من ز اهلِ هنر

لیکن چون تو جاهلی و من ز اهلِ هنر

پرستندهٔ آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشنود آفرین

اسیرِ طبعِ مخالف مدار جان و خرد

زبونِ چار زبانی مکن دو حور لقا

که پوست پارهٔ آمد هلاکِ دولتِ آن

که مغزِ بی‌گنهان را دهد به اژدرها

یا پای رسانَدَم به مقصود و مراد

یا سر بنهم همچو دل از دست آنجا

اندرین کار عقلِ راه نمای

هرچ دربست ، زود بگشاید

با خرد هم رجوع باید کرد

تا خرد خود به ما چه فرماید

گرچ یادم نکنی هیچ فراموش نهٔ

که مرا با تو و یادِ تو فراوان کارست

ای دل چو کشید هجر در زنجیر‌ت

در دست نماند جز یکی تدبیر‌ت

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

ای مرهمِ صد هزار خسته

وی شادیِ صد هزار غمگین

وی از همه روبها ندیده

رایِ تو ظلامِ روی تخمین

درختی که پروردی آمد به بار

بدیدی هم‌اکنون برش در کنار

اگر بار خار است‌، خود کشته‌ای

وگر پرنیان‌ست خود رشته‌ای

اَلرَّایُ قَبلَ شَجَاعَهِٔ الشَّجعَانِ

هُوَ اَوَّلٌ وَ هیَ المَحلُّ الثَّانِی