یا ایها البرق الذی تلمع

من ای اکناف الحمی تسطع

عمری است که در راه تو پای است سرم

خاک قدمت بدیدگان میسپرم

زان روی کنون آینه روی توم

از دیده تو بروی تو مینگرم

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

وزعلت و عار برگذشتیم آسان

آن نورسیه ز لانقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند نه آن

دل مغز حقیقت است تن‌پوست ببین

در کسوت روح صورت دوست ببین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا سایه نور اوست یا اوست ببین

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

تابر سر کوی عشق تو منزل ماست

سر دو جهان بجمله کشف دل ماست

وانجا که قدمگاه دل مقبل ماست

مطلوب همه جهانیان حاصل ماست

پوشیده مرقع‌اند ازین خامی چند

بگرفته ز طامات الف لامی چند

نا رفته ره صدق و صفا گامی چند

بد نام کننده نکو نامی چند

تا زاغ صفت بجیفه بر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست شه را شایی

سوز دل خسته از وصالش ننشست

وین تشنگی از آب زلالش ننشست

نیرنگ وجود و نقش هستی بر خاست

وز سرهوس عشق جمالش ننشست

زان روی کنون آینه روی توم

از دیده تو بر وی تو مینگرم

زان باده نخورده‌ام که هشیار شوم

وان مست نیم که باز بیدار شوم

یک جام تجلی جلال تو بسم

تا از عدم و وجود بیزار شوم

باروی تو روی کفر و ایمان بنماند

با نور تجلیت دل و جان بنماند

چون مایی ما ز ما تجلی بستد

امید وصال و بیم هجران بنماند

[کی بود ما ز ما جدا مانده

من و تو رفته و خدا مانده

ای در بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غواص نهاده بر کف دست نیاز

غلتیده ز دست و باز دریا شده باز

بد بخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود]

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

با عشق جمال ما اگر همنفسی

یک حرف بس است اگر برین در تو کسی

تا با تو توئی تست درما نرسی

درما تو گهی رسی که درما برسی

عشاق تو از الست مست آمده‌اند

سر مست ز باده الست آمده‌اند

می‌مینوشند و پند می‌ننیوشند

کایشان ز الست می‌پرست آمده‌اند

هر کرا این عشقبازی در ازل آموختند

تا ابد در جان او شمعی ز عشق افروختند

و آن دلی را کز برای وصل او پرداختند

همچو بازش از دو عالم دیده‌ها بردوختند

پس درین منزل چگونه تاب هجر آرند باز

[...]

اصل و گهر عشق زکانی دگر ست

منزلگه عاشقان جهانی دگرست

وان مرغ که دانه غم عشق خورد

بیرون ز دو کون ز اشیانی دگرست