ای دل بی‌دل بنزد آن دلبر رو

در بارگه وصال او بی‌سر رو

تنها ز همه خلق چو رفتی بدرش

خود را بر در بمان و آنگه در رو

خوی سبعی ز نفست ار باز شود

مرغ روحت بآشیان باز شود

پس کر کس روح روسوی علو نهد

بر دست ملک نشیند و باز شود

ای آنک نشسته‌اید پیرامن شمع

قانع گشته بخوشه از خرمن شمع

پروانه صفت نهید جان بر کف دست

تا بوک کنید دست در گردن شمع

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

ای دل بهوای دوست جان را درباز

جان را چه محل هر دو جهان را درباز

بسیار نگویم که فلان را در باز

با هر چه ترا خوش است آن را درباز

هوای دیگری در ما نگنجد

درین سر بیش ازین سودا نگنجد

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

ای دل تو هزار سجده بر پیش رخش

کان سجده که تن برد نمازی نبود

ما را جز ازین زبان زبانی دگرست

جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست

قلاشی و رندی است سرمایه عشق

قرایی و زاهدی جهانی دگرست

دل را همه آفت از نظر می‌خیزد

چون دیده بدید دل در و آویزد

سر بر در دل بپرده داری بنشست

تا هر چ نه یاد اوست در نگذارد

تا دل ز بدو نیک جهان آگاه است

دستش ز بد و نیک جهان کوتاه است

زین پیش دلی بود و هزار اندیشه

اکنون همه «لااله‌الاالله» است

زحمت غوغا بشهر بیش نبینی

چون علم پادشاه بشره در آید

باز آمده‌ام چو خونیان بردر تو

اینک سر و تیغ هر چ خواهی میکن

معشوقه بسامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

دیدم رخت از غم سر مویی بنماند

جز بندگی روی تو رویی بنماید

با دل گفتم که آرزویی در خواه

دل گفت که هیچ آرزویی بنماند

ای دوست بمرگ آن چنان خرسندم

صد تحفه دهم اگر کنون بکشندم

بس کز غم عشق ماهرویی خوردم

خود را بمیان عشق در گم کردم

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما تو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه مگرد

گر زنده همی بینیم ای عشوه‌پرست

تا ظن نبری که در تنم جانی هست

من زنده بعشقم نه بجان زیراجان

اندر طلبت نهاده‌ام بر کف دست