آیی بر من چو باز مانی ز همه

معشوقه روز بینواییت منم

روزی دو سه گر بیتو شکیب آوردم

صد عذر لطیف دلفریب آوردم

جانا ز غمت سر بنشیب آوردم

دریاب که پای در رکاب آوردم

روزی که زمانه در نهیبت باشد

باید که در ان روز شکیبت باشد

بد نیز چو نیک در حسابت باشد

نه پای همیشه در رکابت باشد

کرته و اکیری ای رو سام او سر

انند مویم که کیر و لام او سر

ارتم اج ور برانی ور ببسرم

میان اهنامه داران خام اوسر

اگر باز خارست خود کشته‌ای

وگر پرنیان است خود رشته‌ای

باز آی کز آنچ بودی افزون باشی

ورتا بکنون نبودی اکنون باشی

آنی که بوقت جنگ جانی و جهان

بنگر که بوقت آشتی چون باشی

معشوقه بسامان شد تا باد چنین باد

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد

لله در النائبات فانها

صدء اللئام و صیقل الاحرار

فصل اول

آسوده بدم با تو فلک نپسندید

خوش بود مرا با تو زمانه نگذاشت

لولا مفارقه الاحباب ما و جدت

لها المنایا الی ارواحنا سبلا

آن دل که تو دیده‌ای فکارست هنوز

وز عشق تو با ناله زارست هنوز

وان آتش دل بر سر کارست هنوز

و آن آب دو دیده برقرارست هنوز

آمد شب و بازگشتم اندر غم دوست

هم با سر گریه‌ای چشمم را خوست

از خون دلم هرمژه کز پلک فروست

سیخی است که پاره‌جگر بر سر اوست

لقمه با بیم جان زند آهو

زان ندارد شکنبه و پهلو

آتش در زن ز کبریا در کویش

تاره نبرد هیچ فضولی سویش

و آن روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیده هر خسی نبیند رویش

گویی آن قوم خادمان بودند

کآخر از نسلشان یکی بنماند

آن دم که نبود بود من بودم و تو

سرمایه عشق و سود من بودم و تو

امروزودی از دیری و زودی است و چون

نه دیر بد و نه زود من بودم و تو

ای شمع بخیره چند بر خود خندی

تو سوز دل مرا کجا مانندی؟

فرق است میان سوزکز جان خیزد

تا آنچ بر یسمانش بر خود بندی

چون ندیدی شبی سلیمان را

تو چه دانی ز فان مرغان را

در کوی تو ره نبود ره ما کردیم

در آینه بلانگه ما کردیم

ما را خوش بدعیش تبه ما کردیم

کس را گنهی نبد گنه‌ما کردیم

نظری کردی روزی بمن سوخته دل

هر چ من یافته‌ام جمله از ان یافته‌ام