ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو

از درد مباد گرد بر دامن تو

تا بنده چو شمعست رخ روشن تو

هر چند ز رشته می گدازد تن تو

ای مقصد آمال در و درگه تو

وی آینۀ غیب دل آگه تو

جان تازه شد از رسیدن ناگه تو

بادا همه سال عافیت همره تو

هر سال که تشریف دهی چون گل نو

با باد بود برفتنت بسته گرو

من لابه کنان چو بلبل اندر پی تو

تو خنده زنان گوش در اکنده ورو

جامی که شراب ارغوانیست درو

آبیست که آب زندگانیست درو

زان باده که صد جان نها نیست درو

پیریست که آتش جوانیست درو

آن شانه که از تو هست یک موی درو

چون ارّه کشم زبان ز هر سوی درو

وآن آینه‌ای که روی در روی تو کرد

چون قبله شب و روز کنم روی درو

شد باد مطّرا گر پیرامن سرو

آورد چنار دست در گردن سرو

ابر آمد و برداشت بصد لابه گری

گردی که نشسته بود بر دامن سرو

ای دل پی آرزو بسیار مرو

دیدی که چه جائیست دگربار مرو

روزی سه چهارت ار رهایی دادند

هان باسر آن حدیث و آن کار مرو

تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو

گر ره یابد زمانه بگریزد ازو

از ابر کفت بر سر دشمن بارد

آن قطره که طوفان بلاخیزد ازو

کس نیست که جان بنده برهاند ازو

یا داد من دل شده بستاند ازو

سبحان الله که نیست سرتاپایش

عیبی که دلم عنان بگرداند ازو

داری سرعیش از در سودا درشو

بی زحمت خویشتن بتنها درشو

در می طلبی نیایی اندر کشتی

از جامه برون آی و بدریا درشو

ای دل ره او می روی اوّل خون شو

وآنگاه بیا تات بگویم چون شو

زین مشکل اگر برون شوی می جویی

بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو

از بند سخن لبم چو بگشاد گره

از خشم در ابروانش افتاد گره

بادست حدیث من واو آب لطیف

بر آب فتد ز جنبش باد گرده

چون دید که رکد غمزۀ خیره سته

بر قصد دلم کمان ابرو برزه

از پسته همی کرد اشارت که مزن

وز گوشۀ بادام همی گفت که ده

ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه

کز دست تو دارم همه احوال تباه

اینک چشمم گواه اگر رنجه شوی

در روی تو بگذرانم این هر دو گواه

ای راه وصال تو درازی کوتاه

جز بندگی تو هر چه کردیم، گناه

اومید نداند بسر کوی تو راه

و اندیشه نیارد که کند در تو نگاه

یاران منا، چه بودتان از ناگاه

کاندر پی یکدیگر برفتید بگاه؟

ماهی بدو هفته گر برآید هر ماه

دیدم که بیک هفته فرو رفت دوماه

ای قامت تو چو روز در دی کوتاه

زنهار مدار دست از می کوتاه

خورشید رخت بلند از آن برنامد

تا دست زوال باشد از وی کوتاه

بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه

بگرفت سرشک چشم من هر سر راه

در آرزوی روی تو این چشم پرآب

دارم چو سقایه روز و شب بر سر راه

هر گه که ز جور تو من دل خسته

در کار تو پاره یی شوم آهسته

آید هوس تو گوش جانم گیرد

و آرد بسر کوی تو گردن بسته

ای بسته بکین من میان آهسته

وی کرده مرا قصد بجان آهسته

جان می خواهی و برنیاید بشتاب

آهسته تر ای جان و جهان آهسته