اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم

بر دیده خیالت آشکارا نکنم

خود دیده و دل خاک در تست ولی

من جای تو در دوزخ و دریا نکنم

نه گفته بدی عهد مزور نکنم

کس را بجهان با تو برابر نکنم

من خود بمیان عبد دار می گفتم

گر گونه فرو بری که باور نکنم

می باز خورم و لیک مستی نکنم

الا بقدح دراز دستی نکنم

دانی غرضم زمی پرستی چه بود؟

تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم

روزی که چو اشک در کنارت بینم

چون اشک دوان و پی قرارت بینم

گر خود یکبار و گر هزارت بینم

چون عمر همیشه برگذارت بینم

هر شب ز غمت تازه عذابی بینم

در دیده بجای خواب آبی بینم

وان دم که چو نرگس تو خوابم ببرد

آشفته تر از زلف تو خوابی بینم

از دیده فرو باری، اگر آب شوم

وز زلف برون کنی، اگر تاب شوم

بر دست نگیری ، ار می ناب شوم

در چشم تو خوش نیایم، ار خواب شوم

در حق خود از تو صد سخن می شنوم

دشنام همی دهی و من می شنوم

این سرد سخنها نه توام می گویی

من این همه ز آن لب و دهن می شنوم

از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم

و آمد ز پریشانی از آن سان برهم

کز زلف تواش باز نمی دانستم

چون دیدمشان در پس گوش تو بهم

در سنبل او شکست و تاب است بهم

در نرگس او خمار و خواب است بهم

از چرب زبانی که فتاده ست چو شمع

اندر دهنش آتش و آب است بهم

سر در سر خاک آستان تو نهم

دل در خم زلف دلستان تو نهم

جانم بلب آمدست یک بوسه بیار

تا جان ببهانه در دهان تو نهم

انگشتریت بر دل خود کامه نهم

وز حلقۀ او هزار هنگامه نهم

از خون جگر نگین لعلش سازم

وزدیدۀ خود بدو دو بادامه نهم

از ضعف اگر کام ز هم بگشایم

بنشینم و یکچند همی آسایم

شد قوّت آمدن ز دست و پایم

زین پس مگرت بسربخدمت آیم

دور از تو اگر لب بنفس بگشایم

از بی زوری با دم خود برنایم

گر خسته تنم را کمری آرایم

افتد چو قلم زلاغری در پایم

ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم

وز هرچه نه یاد تو دهان دوخته ایم

با کیسه یی از میان تو لاغر تر

بس کیسه که ما در آن میان دوخته ایم

بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم

سرمایۀ عمر خیره باطل کردیم

بیهوده پی هوا دل می برفتیم

تا جان عزیز در سر دل کردیم

دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم

کمتر از یکی آه بود هم نزدیم

بودیم همه شب من و اختر تا روز

درهم زده چشم و چشم برهم نزدیم

هر گاه که کار وصل در هم بندیم

گردون همه آن کند که ما نپسندیم

داند که چو ما بیکدگر پیوندیم

شادان بنشینیم و برو می خندیم

چشم تو کزو در هوس یک نظریم

گفتم نظری از و بجانی بخریم

با جان بداده چون بهم در نگریم

باچشم تو همچو ابرویت سر بسریم

در هجر تو من ز شمع افزون گریم

وانگه چو صراحی اشک گلگون گریم

چون ساغر باده ام که از دلتنگی

چون نالۀ چنگ بشنوم خون گریم

تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟

خواهیم که در میان جانت گیریم

روزی چو کمر بگرد تو حلقه کنیم

وز بهر کنار در میانت گیریم