ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش

چون موسم گل وقت من از ساز تو خوش

چون چنگ خود امشب ار بسازی با ما

ما نیز برآییم چو آواز تو خوش

در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش

بر برده بطاق ابرو آهنگی خوش

تنگست دلم همچو دهان تو ولیک

این تنگی ناخوش است و آن تنگی خوش

ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش

با بندۀ خود در آی گه گاهی خوش

گفتی که دلت خوشست، آری شک نیست

عشق تو و آنگه دل و آنگاهی خوش

ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش

بس باد جفا و دوریت باز اندیش

گر کردۀ تو میان اصحاب وفا

من باز نمایم تو چه عذر آری پیش؟

آن سرو که نیست در جهان همتایش

از قامت اوست باغ را آرایش

در راستی ارچه کس ندارد پایش

هم زیر آمد ز قدّ تو بالایش

بیزار شدم بی تو زهر آسایش

خود چون باشد بعشق در آسایش

آسایش من از دم باد سحرست

بیمار دهد وقت سحر آسایش

زین پس نکنم شکایت این دل ریش

کز دیده فتاد غصۀ من کم و بیش

این عشق بتنگنای دل راه نبرد

تا دیده نداشت روشنایی در پیش

ای دل بنشین طریق کاری اندیش

ضایع مکن این عمر گرامی زین بیش

هرگز نزید بآرزوی دل خویش

آنرا که اجل ز پس بود عمر ز پیش

بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش

تا بگشادم بگریه چشم تر خویش

او مایۀ شادیت و من کان غمم

او گوهر خود نمود و من گوهر خویش

ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش

خودباش بهر درد دلی محرم خویش

تنها بنشین و خود همی خور غم خویش

ور همدمت آرزو کند هم دم خویش

گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش

بی باده و گل مدار پیرامن خویش

پیرانه سرا روند به بین کو یک دم

می نگسلد از دامن گل دامن خویش

ای لعل تورا نهاده جان سر برخط

روی تو کشیده بر سر ساغر خط

دیدم چو تو باده کردی اندر ساغر

کز دست تو باده چون همی شد در خط

لعل تو کزو شکر شدست اندر خط

دانی که چرا ز دست دست اندر خط؟

از زلف تو مار دید بر هم پیچان

حالی بفسو نگری نشست اندر خط

دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع

آب از لب تو بر دهن آورد چو شمع

هم سوی تو عذر روشن آورد چو شمع

هم پیش تو تیغ و کفن آورد چو شمع

بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع

تن در تف و سوز عشق دادیم چو شمع

در کار غمت پشت بکس ننماید

چون پای درین میان نهادیم چو شمع

با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع

مقش همه کس فرا پذیریم چو شمع

عشّاق قلندریم و شرطست که ما

آن دم که نسوزیم بمیریم چو شمع

ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع

بد خواه تو باد دم بدم کشته چو شمع

برگشت ز پیش تو سپاه دشمن

هم ریخته، هم سوخته، هم کشته چو شمع

یاری که ندارد از لبش جام طمع

کردیم دروبر غم ایام طمع

بنگر تو بدین دست و دل و کیسه و صبر

سودای که می بزم من خام طمع

یاری که ز عشق اوست جانم غمناک

گل پیرهن از رشک رخش دارد چاک

در خاک نگه کرد چو رخسارم دید

یعنی که یکی اند بچشم زر و خاک

یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک

وان سیمین وی چگونه بپذیرد خاک (؟)

.....خدایا گنهش

چون رفت بیک بارگهی اندر خاک (؟)