عشقِ تو به عالمِ دل آمد سرمست

صد جامِ شرابِ بی‌نیازی در دست

جرعهٔ تو کلاه کفر و ایمان بربود

لعل تو قبولِ زهد و تقویٰ بشکست

شوریده دلانیم نه هشیار و نه مست

سرگشته و پای بسته و باد به دست

یا رب تو بده آنچ همی باید و نیست

یا رب تو ببر آنچ نمی باید و هست

دل را خطری نیست سخن در جان است

جان افشانم که وقت جان افشان است

مرد ارچه به کار خویش سرگردان است

هم چارهٔ کار ازو بود گردانست

[چندین مخور افسوس] که نتوان دانست

می باش به ناموس که نتوان دانست

خالی شو و از سر تکلّف برخیز

پای همه می بوس که نتوان دانست

امروز که یار من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا فرمان است

نامرد بود که او نسازد با کس

آن کس که بساخت با همه مرد آن است

دانم که بتم چو لؤلؤی مکنون است

رنگ دو رخش به رنگ آذرگون است

قدّ و خد و خال و زلف و اندام و تنش

سرو و گل و مشک و قیر و عاج و خون است

سرمایهٔ ما از همه عالم دلکی است

آن نیز اسیر دلبر پرنمکی است

یک دل چه بود که بوسه ای از دو لبش

صد جان ارزد بدان خدایی که یکی است

افسوس که دیدهٔ نکوبینت نیست

چشمی به عیوب خوش فروبینت نیست

در جملهٔ ذرّات جهان از بد و نیک

او هست ولی دیدهٔ او بینت نیست

در مدرسه ها مایهٔ گفتارم نیست

در بتکده ها صلیب و زنّارم نیست

سرتاسر بازار به هیچم نخرند

آخر چه متاعم که خریدارم نیست

در عالم دون دلِ کسی یافته نیست

کاندر تف غم به سالها تافته نیست

تا کی گویی سیه گلیم است فلان

مسکین چه کند به دست خود بافته نیست

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا برد ای ناداشت

این رنگ همه هوس بود یا پنداشت

او بی رنگ است رنگ او باید داشت

افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت

زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت

سیماب زنخدان تو آورد غمباد

شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت

آوازهٔ آواز تو در خلق گرفت

زاهد زتو ترک شمله و دلق گرفت

آواز تو بسته نیست لیکن دو سه روز

طعم شکر از لب تو در حلق گرفت

عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت

داود زبور خواند کر خشم گرفت

از بیشه به بازار بیامد شیری

موشی به دکان پیله ور خشم گرفت

یار آمد و گفت خسته می دار دلت

دایم به امید بسته می دار دلت

ما را به شکستگان نظرها باشد

ما را خواهی شکسته می دار دلت

ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح

خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

بر دیده نهم ولی زتیغ مژه ام

ترسم که شود پای خیالت مجروح

نه مهر تو در دل حزین می گنجد

نه مُهر تو در هیچ نگین می گنجد

جان خوانمت ارچه بیش از اینی لیکن

در کالبد جسد همین می گنجد

از صدق دل مرده جهان بین گردد

مر صادق را کار به آیین گردد

صدق اریابی به هر بهاییش بخر

کان سرّ است که کفر از او دین گردد

لعلش که دو صد گنج نهانی دارد

منشور بقای جاودانی دارد

زان بر لب او سبزه دمیده است که او

سرچشمهٔ آب زندگانی دارد

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد

بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد

بر آتش رخسار تو می دانی چیست

دودی که هزار جان سیه خواهد کرد