در عالم عشق عقیل کُل مدهوش است

جان بر در او چو غاشیه بر دوش است

از سرّ سماع آن کسی باخبر است

کاو را به جز از دو گوش صورت گوش است

امشب طرب تمام در دلها نیست

یا هست ولی در دل من تنها نیست

بیچاره دلم بدان سبب برجا نیست

کان کاو همه جنت است و شخص اینجا نیست

امشب زطرب هیچ اثر پیدا نیست

ور هست مگر در دگری در ما نیست

حظّی زسماع امشب آن ما نیست

کان مونس روزگار ما اینجا نیست

ما را زطرب نصیب از آن امشب نیست

کان دلبر من درین میان امشب نیست

هر چند سماع و شمع و شاهد همه هست

اصل همه وصل اوست و آن امشب نیست

در مذهب ما سماع و مهمانی نیست

جز جنبش و جز سکون روحانی نیست

شکر است خدای را که ما را امروز

جمعیّت دل هست و پریشانی نیست

درویش به رقص دست از آن افشاند

تا گرد هوس به جانبی بنشاند

عاقل داند که دایگان گهواره

از بهر سکون طفل می جنباند

عشقت به بهانه ای به سر شاید برد

وین دل نه به دانه ای به سر شاید برد

معذورم اگر سماع می دارم دوست

کاین غم به ترانه ای به سر شاید برد

در رقص بتم چو آستین تر می کرد

صد شیوه شمایلش به هم بر می کرد

می آمد و آرزویش در پا می ریخت

می رفت و امید خاک بر سر می کرد

عقّال به جز پیروی دل نکنند

در عشق به کوی طبع منزل نکنند

آنها که سماع را حقیقت دانند

عیش خوش را به هزل باطل نکنند

در راه میان رهروان فرق بود

چرخی که به افراط زنی زرق بود

پیران جهان جمله بر این متفق اند

حالت باشد ولیک چون برق بود

در راه حقیقتی مجازی شاید

وین رقص و سماع ما به بازی شاید

چون هر چه جز او هست شریکش باشد

می دان همه ملک خویش سازی شاید

بدبخت کسی بود که خدمت نکند

بر نفس ضعیف خویش رحمت نکند

هر چند سماع و رقص با دل به در است

رحمت بادا بر آنک زحمت نکند

دل وقت سماع بوی دلدار برد

حالت به سراپردهٔ اسرار برد

وین زمزمه مرکب است مر روح تو را

بردارد و خوش خوش به برِ یار برد

هرگه که مرا سوی تو آهنگ بود

آنجا چه ثبات و عقل و فرهنگ بود

گویی به سماع برنخیزد کامل

کامل نبود چنین کسی سنگ بود

جنبیدن درویش مجازی نبود

جز بی طمعی و بی نیازی نبود

من نشناسم تواجد از وجد ولی

دانم به یقین سماع بازی نبود

در مجمع عشق او صلایی باید

وین درد مرا ازو دوایی باید

رقص ارچه که عادت است این طایفه را

لکن به جز از رقص صفایی باید

ای دل به طبیعت نفسی یکتا شو

وانگه به نظاره ای تو بر بالا شو

گوهرطلبی خوش است چون پروانه

رقصی کن و بر آتش وحدت لاشو

بوی دم جان از دم نی می شنوم

از صحبت بی نکتهٔ وی می شنوم

آن نکته که قوت جان بی جانان است

بی زحمت حرف از دم نی می شنوم

ای دل تو ز نی نالَه و افغان بشنو

در هفت نوا رموز پنهان بشنو

ای صوفی صفّهٔ صفا یعنی دل

برخیز و بیا نکتهٔ جانان بشنو

بی روی تو دل کیست چه کار آید ازو

جز ناله که هر دمی هزار آید ازو

می گرید تا خاک شود وز گل او

نی روید و ناله های زار آید ازو