هر صاحب دل که او نه صاحب نظر است

در خورد عقوبت است و بس بر خطر است

این بی خبران زکار دور افتادند

شهوت بازند و نام شاهد بتر است

در تو که بدیدهٔ صفا می نگریم

نی از پی شهوت و هوا می نگریم

دیدار خوشت آینهٔ لطف خداست

ما در تو بدان لطف خدا می نگریم

چون آتش شهوت آبرویت را برد

در معرض هر بزرگیی ماندی خرد

می کوش که باد نفس را خاک کنی

هر زنده که آن نکرد در عقبی مرد

هر کس که سفر کرد پسندیده شود

پیش همه کس چو مردم دیده شود

از آب لطیف تر نباشد چیزی

لیکن چو مقام کرد گندیده شود

جز دُرد سفر دلم نمی آشامد

دل را دگر آبی به جهان باز آمد

گویند به هر جا که رسم زآمد و شد

کان «اوحد» سودا زده ام باز آمد

اینجا اگرم کار به فرهنگ نشد

آخر قدم روان من لنگ نشد

من نیز به جانبی دگر رخت کشم

مردم بنمردند و جهان تنگ نشد

تا در سر من فتاد سودای وداع

از گریه مرا نماند پروای وداع

هنگام وداع اگر نبودی، اشکم

از سوز دلم بس.؟؟؟؟ی جای وداع

هر بازو را زور کمان تو کجاست

وین سخت کمان چه درخور بازوی ماست

از ما زر و زور و بازو البته مجوی

کانجا زر و زور و بازو ار هست تو راست

در عشق دل خراب چتواند کرد

بی خویشتنی صواب چتواند کرد

انصاف بده که ذرّهٔ سایهٔ محض

در پرتو آفتاب چتواند کرد

ای دل به سری پر زهوس چتوان کرد

نه پایگهی نه دسترس، چتوان کرد

یک دم نفست چو برنیاری با او

تو یک نفسی به یک نفس چتوان کرد

کس مشکل اسرار حقیقت نگشاد

کس یک قدم از نهاد بیرون ننهاد

چون در نگری زمبتدی و استاد

عجز است به دست هر که از مادر زاد

رویی نه که از هوای او بگریزم

پشتی نه که با فراق او بستیزم

صبری نه که با وصال او بنشینم

برگی نه که چست از سر او برخیزم

هر چند به دل سوختهٔ درد توَم

حاشا که گمان برم که من مرد توَم

فی الجمله مرا لطف تو در کار آورد

ورنه من بیچاره کجا مرد توَم

رویی نه که پشت جان قوی ماند ازو

پشتی نه که روی دل بگرداند ازو

پایی نه کزو به دست آرد مقصود

دستی نه که پای عقل برهاند ازو

روزیت به مهر من نمی سوزد دل

جز آتش کینه می نیفروزد دل

خود صحبت و دوستی دیرینه مگیر

بر عاجزی منت نمی سوزد دل

چون سر بنهادیم کلاهی کم گیر

وز خرمن بی فایده کاهی کم گیر

ای هیچ ندیده چند از این گفت مگو

شیخی و دو نان خانقاهی کم گیر

ما را به خرابات به کس نسپارند

در صومعه نیز زاهدان نگذارند

معلوم نمی کنم که در جنس وجود

ما را زپی چه مصلحت می دارند

درمان طلب از طبیب اگر رنجوری

در جهل بمردن نبود معذوری

بیکاری را نام نهی آزادی

نزدیک ترآ که سخت از ره دوری

هر کس که زدردی به دوایی برسد

گر صدق نباشد به ریایی برسد

انصاف بده به کاهلی هرگز کس

شاید که به چیزی و به جایی برسد؟

چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد

آن به که رها کنیم با خلق عَناد

کس را چه خبر از آنچ در آخر کار

فاسق به صلاح آید و زاهد به فَساد