درد ره فقر به زهَر درمان است

دانستن آن نه ذوق هر نادان است

خاک کف پای کمترین درویشی

تاج سر سردارترین سلطان است

در عالم فقر میر و سلطان هیچ است

در درویشی ملک سلیمان هیچ است

گر نفس تو را به این و آن بفریبد

در گوش مکن عشوهٔ آن کان هیچ است

سلطانی اصل بی گمان درویشی است

سرداری بی نام و نشان درویشی است

این محتشمی که مردمانش طلبند

دانی که چه چیز باشد آن درویشی است

امروز بده بدان جهانی که به است

بستان سبکی را به گرانی که به است

ملکی که به یک نفس مشوّش گردد

درویشی از آن ملک ندانی که به است

گفتی عالم به پای درویشان است

عالم همه از برای درویشان است

زنهار مخوان تو هر گدا را درویش

سلطان جهان گدای درویشان است

سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است

درویش تن است و جان آن درویشی است

افلاس و گدایی نبود درویشی

پرداختن دل زجهان درویشی است

مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست

مُدبِر باشی گرت نه رای دَرِ اوست

گر درویشی گدایی از سلطان چیست

آن سلطانان همه گدای دَرِ اوست

آن نقطه که در فقر نهان آوردند

از بهر بسی زنده دلان آوردند

دیوان صفا که پنج نوبت می زد

افسوس که قومی به زیان آوردند

عالم همه سر به سر گدایان دارند

محنت همه خویشتن نمایان دارند

اندر عالم به دست کس چیزی نیست

ور هست همین برهنه پایان دارند

شاهان جهان چاکر درویشانند

عالم همه خاک در درویشانند

معصومانی که ساکنان قدسند

با این همه اجرا خور درویشانند

اندر ره فقر دیده نادیده کنند

هرچ آن نه حدیث اوست نشنیده کنند

خاک در او باش که شاهان جهان

خاک در تو چو سرمه در دیده کنند

بادی که زکوی فقر گرد انگیزد

بر آتش کبر آب تواضع ریزد

حقّا که هزار تاج کسری ارزد

گردی که زپای این گدایان خیزد

درویش کسی بود که در خود نگرد

خود را ز جهان نفس بیرون شمرد

دنیاش نباشد غم عقبی نخورد

آن است رونده کاین چنین ره سپرد

گر شهوت توسن تو رام تو شود

در خطّهٔ جان خطبه به نام تو شود

ور زانک تو در فقر به غایت برسی

سلطان همه جهان غلام تو شود

درویش که اسرار نهان می‌بخشد

هردم ملکی به رایگان می‌بخشد

درویش کسی نیست که نان می‌خواهد

درویش کسی بود که جان می‌بخشد

درویش زخودپرستی آزاد بود

ظاهر چو خراب و باطن آباد بود

او را که زلطف ایزدی داد بود

از ردّ و قبول خلق آزاد بود

هر دل که درو دُرّ معانی بندد

ایذای چنین طایفه را نپسندد

این گریهٔ صوفیان ندانی از چیست

در ماتم آن کس که برایشان خندد

درویش به غم همیشه خرّم باشد

اندر ره فقر زخم مرهم باشد

گر درویشی تو بابلا خوش می باش

کس جای حدیث عافیت کم باشد

میل دل ما جز به فقیری نبود

خرسند به میر جز اسیری نبود

از صدق اثری در دل شخصی دیدم

ورنه دل ما منزل میری نبود

دانی چه بود جان و جهانِ درویش

دانی چه بود امن و امانِ درویش

آن ملک که بی امان و بی خصم بود

دانی که کدام باشد آنِ درویش