در درد دل خویش زبی درمانی

هر لحظه به دردی دگر اندرمانی

چون سینهٔ بوالفضول را دل خوانی

زان می نرهد دلت زسرگردانی

اندر طلب وصل تو ای سرو روان

انگشت نمای خلق و رسوای جهان

کامی زلبت ندیده وانگه ما را

در هر دهنی فتاده بینی چو زبان

اندر طلبت گرچه به سر می پویم

رخساره به خوناب جگر می شویم

چون در نگرم تو با منی من غلطم

سررشتهٔ خود جای دگر می جویم

در راه طلب به آخر آمد نفسم

و افسوس که نیست حاصلی جز نفسم

این راه به جست و جوی باید رفتن

من مشغولم به گفت و گو می نرسم

پیوسته تو را به صد هوا می طلبم

وین درد غم تو را دوا می طلبم

چون می نگرم کانچ منم جمله تویی

من غافلم از خود که تو را می طلبم

هر چند که من به خویشتن می نرسم

وز محنت دل به شغل تن می نرسم

بر نامه و نامه بر حسدها دارم

کایشان به تو می رسند و من می نرسم

غمگین غمگین به سوی تو می پویم

مسکین مسکین بر تن خود می مویم

پنهان پنهان روز و شبت می جویم

آسان آسان به ترک تو چون گویم

طالب که نه صادق است جایی نرسد

بیگانه شود به آشنایی نرسد

در یافتن وصال او سلطانی است

آن سلطانی به هر گدایی نرسد

ای تن خواهی که احتشامت باشد

حکمی و تصرّفی تمامت باشد

زنبیل طلب بر سر جان و دل نه

دریوزه کن از درش که گامت باشد

از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود

وز بند هوس نمی رهانی دل خود

اینجا تو برای حاصلی آمده ای

ای بی حاصل باز طلب حاصل خود

اندر طلب آنک نیست صادق چه کند

و آن را که دلی نیست موافق چه کند

ای پیر اگر عمر نکردی ضایع

زین طفل بیاموز که عاشق چه کند

جانم شب و روز از تو نشان می طلبد

و احوال تو پیدا و نهان می طلبد

این طرفه که از هر که نشان می طلبم

او نیز چو من تو را به جان می طلبد

دل گر نظری کند به روی تو کند

جان گر گذری کند به کوی تو کند

بیچاره کسی که جست و جوی تو کند

جان در سر سرّ گفت و گوی تو کند

در راه طلب زاد ادب می باید

سوز سحر و نالهٔ شب می باید

دل شاهد جان سازد و جان مطرب او

آن را که درین راه طرب می باید

ترسم که اگر در طلبش نشتابی

بر آتش حسرت دل خود را تابی

تا اینجایی ترک خوش آمد می کن

تا هرچ به آمده است آنجا یابی

حاشا که من از خاک درت برخیزم

وز لعل لب چون شکرت برخیزم

در آرزوی زلف خم اندر خم تو

چون موی شدم کی زسرت برخیزم

تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را

وز خسّت خود خاک شوم هر خس را

کارم به دو گز عبا چو برمی آید

دادم سه طلاق این فلک اطلس را

نفسم چو به نان و تره از من راضی است

کی گویم کاین رییس یا آن قاضی است

از تن به پلاس دفع سرما کردم

پندارم کاطلس است یا مقراضی است

از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست

از آز ببُر که آز را پایان نیست

مغرور کسی بود که در عالم دون

او را به سرای آخرت ایمان نیست

تا ظن نبری که خان و مان محتشمی است

یا خواسته و حکم روان محتشمی است

در درویشی اگر تو قانع باشی

حقّا و به جان تو که آن محتشمی است