آنها که محققان این درگاهند

اهل دل خاص خاص شاهنشاهند

باقی همه هرچ هست خرج راهند

نزد دل اهل دل چو برگ کاهند

آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد

کی زحمت عقل و دل جان در گنجد

و آنجا که زاسرار خدا گوید راز

نه حرف و نه کام و نه دهان در گنجد

این ره به قدم چون بر وی برخیزد

بند منی از راهِ توی برخیزد

یکبار مرا ز زحمت من برهان

تا من تو شوم تو من دوی برخیزد

روزی که جمال تو مرا دیده شود

از فرق سرم تا به قدم دیده شود

در من نگری همه تنم جان گردد

در تو نگرم همه تنم دیده شود

چون در غم تو شادی من نفزاید

جز در طلبت جان و دلم نگشاید

خاک در تو چو سرمه شد در چشمم

ملک دو جهان به چشم اندر ناید

گر طالب قرب حق شدی موسی وار

دست از رمهٔ تعلّق نفس بدار

نعلین هوا زپای خود بیرون کن

تا بر سر طور سرّ حق یابی بار

آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال

جانها همه واله و زبانها همه لال

دنیا دل ما نبرد و عقبی نبرد

ما را همه مقصود وصال است، وصال

دل دوش دم نامتناهی می زد

وزکتم عدم نوبت شادی می زد

گر زحمت آب و گل نبودی به میان

بی واسطه دل دم الهی می زد

از دفتر عشق حرف می خوان و مگو

مرکب زپی قافله می ران و مگو

خواهی که دل و دین به سلامت ماند

می بین و مکن ظاهر و می دان و مگو

ای دل چو شراب معرفت کردی نوش

لب بر هم نه سرّ الهی مفروش

در هر سخنی چو چشمهٔ آب مجوش

دریا گردی گر بنشینی خاموش

تا چند چو بلبلان برآری آواز

چون باز خموش باش و با معنی ساز

بلبل نکند یکی و صد می گوید

صد می کند و یکی نمی گوید باز

جان از قبل زبان به بیم خطر است

کم گفتن مرد هم به جای سپر است

دانا که سخن نگوید آن از هنر است

گر گوید بد و گر نگوید گهر است

این گفتن بسیار تو هست از پندار

بگذر ز وجود تا شوی برخوردار

با پارسی و رباعی آنجا نرسی

تو کار بکن کار، رها کن گفتار

در معرض صد سلامتی باهش باش

عاشق وش و دعوی کش و محنت کُش باش

گر جملهٔ عالم آب و آتش گیرد

آخر نه وصی آدمی، خامش باش

چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش

هم از سر پای گفت ای زرق فروش

گفتی سر پایداریم در غم هست

گر بر سر پایداریی پس مخروش

صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی

چیزی که نپرسند تو از پیش مگوی

گوش تو دو دادند و زبان تو یکی

هرگه که دو بشنوی یکی بیش مگوی

دم درکش و در خویش سیاحی می کن

در عالم ذات خود ملاحی می کن

چون خود به خودیّ خویش حاصل کردی

با خود بنشین و پادشاهی می کن

یا قلب ترید وصله مجّانا

هذا هوس و لیته ما کانا

فی النار ولَو بجنّة یلقانا

دع یلقانا لعله یلقانا

در دست غم عشق نهادم دل را

خاص از پی آن پای گشادم دل را

از باد مرا بوی تو آمد روزی

شکرانهٔ آن به باد دادم دل را

از عقل عقیله گشت حاصل ما را

وز فضل فضول گشت منزل ما را

سرگشته بکرده ای تو ای دل ما را

از دست تو پای ماند در گِل ما را