اندر شش و چار غایب آید ناگاه

در هشت و دو اسب خویش دارد کوتاه

در هفتم و سوم بفرستد چیزی

اندر نه و پنچ و یک بپردازد راه

ای خاک نشین درگه قدر تو ماه

دست هوس از دامن وصلت کوتاه

در کوی تو زان خانه گرفتم که مباد

آزرده شود خیالت از دوری راه

ای زاهد و عابد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از دست غمت جان ببرد

آن را به تغافل کشی این را به نگاه

اینک سر کوی دوست اینک سر راه

گر تو نروی روندگان را چه گناه

جامه چه کنی کبود و نیلی و سیاه

دل صاف کن و قبا همی پوش و کلاه

معمورهٔ دل به علم آراسته به

مطمورهٔ تن ز کینه پیراسته به

از هستی خود هرچه توان کاسته به

هر چیز که غیر تست ناخواسته به

در گفتن ذکر حق زبان از همه به

طاعت که به شب کنی نهان از همه به

خواهی ز پل صراط آسان گذری

نان ده به جهانیان که نان از همه به

از مردم صدرنگ سیه پوشی به

وز خلق فرومایه فراموشی به

از صحبت ناتمام بی خاصیتان

کنجی و فراغتی و خاموشی به

از هرچه نه از بهر تو کردم توبه

ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه

وآن نیز که بعد ازین برای تو کنم

گر بهتر از آن توان از آن هم توبه

از بس که شکستم و ببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

و امروز به ساغری شکستم توبه

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی‌یادِ تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو، توبه شکستم صد بار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

چشمم که سرشک لاله گون آورده

وز هر مژه قطرهای خون آورده

نی نی به نظاره‌ات دل خون شده‌ام

از روزن سینه سر برون آورده

ای نیک نکرده و بدیها کرده

وآنگاه نجات خود تمنا کرده

بر عفو مکن تکیه که هرگز نبود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

زاهد خوشدل که ترک دنیا کرده

می خواره خجل که معصیت‌ها کرده

ترسم که کند امید و بیم و آخر کار

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

گر جا به حرم ور به کلیسا کرده

زاهد عمل آنچه کرده بی جا کرده

چون علم نباشد عملش خواهد بود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

بحریست نه کاهنده نه افزاینده

امواج برو رونده و آینده

عالم چو عبارت از همین امواجست

نبود دو زمان بلکه دو آن پاینده

افسوس که عمر رفت بر بیهوده

هم لقمه حرام و هم نفس آلوده

فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد

افسوس ز کرده‌های نافرموده

ما درویشان نشسته در تنگ دره

گه قرص جوین خوریم و گه گُشت بره

پیران کهن دانند میران سره

هر کس که بما بد نگره جان نبره

تا کی ز جهان پر گزند اندیشه

تا چند ز جان مستمند اندیشه

آن کز تو توان ستد همین کالبدست

یک مَزبَله گو مباش چند اندیشه

هجران ترا چو گرم شد هنگامه

بر آتش من قطره فشان از خامه

من رفتم و مرغ روح من پیش تو ماند

تا همچو کبوتر از تو آرد نامه

دنیا طلبان ز حرص مستند همه

موسی کش و فرعون پرستند همه

هر عهد که با خدای بستند همه

از دوستی حرص شکستند همه